Wantij
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
16 April 2011 | Zwitserland, Davos
Ik lig te luisteren naar de geluiden die van buiten komen. De sirenes van een ziekenauto, het rondcirkelen van een helikopter, het geruzie van drie merels en een ekster, dat de zaterdagse drukte op de doorgaande weg die langs de kliniek loopt zelfs overstemt. De hemel is vrijwel strakblauw en de zon schijnt volop. Op de afdeling is het stil. Het is mijn vijfde weekend in Davos. De meesten zijn vandaag de kliniek ontvlucht met het astmabusje: met z’n allen een kijkje nemen in het berglandschap van Heidi & haar geitenvriendje Peter.
Zelf verkies ik de stilte en de rust van mijn eigen domein boven de opwinding van het groepsuitje. Ik heb meer dan genoeg aan mijn eigen zielenroerselen.
Mijn lief is eergisteren vertrokken zoals hij is gekomen: met de rode trein over het smalspoor tussen Davos en Landquart. Ik heb de trein nagekeken tot ik hem niet meer kon zien en besefte ineens dat het tij al was gekeerd voor ik erg in had. De afdruk van onze voetstappen, de fantastische kastelen die we in de afgelopen dagen hebben gebouwd op de strook die ons ‘for the time being’ door het laagtij was geschonken: ineens is alles verdwenen, weggespoeld. Het hoogtij heeft onverbiddelijk alle ruimte weer voor zichzelf opgeëist. De herinneringen aan wat was, liggen gelukkig veilig opgeslagen in mijn hart en de beelden die ze verbinden kan ik terugvinden in het digitale geheugen van mijn trouwe huis- tuin- en keukenrobot.
Herinneringen zijn troost en vermaak voor de ziel, ja zeker. Maar mijn lichaam is ‘not amused’ en eist nu haar rechtmatig deel. Ze probeert me iets te vertellen wat ik eigenlijk liever niet wil horen…
In de afgelopen weken is me vaak gevraagd of ik al voel dat ik baat begin te krijgen bij mijn verblijf in het hooggebergte. Wat de benauwdheid betreft kan ik daar met opluchting ‘ja’ op zeggen. De lucht in Davos is droog en ‘onmeunig’ fris. Het is heerlijk dat mijn luchtwegen zich nu ontspannen en al veel minder snel geprikkeld zijn. Daarmee is aan een belangrijke voorwaarde voldaan om te kunnen starten met het opbouwen van conditie.
Er is echter nog een ander probleem dat nauw met astma verbonden is en dat door ons, patiënten, te vaak niet tijdig onderkend wordt, laat staan door onze omgeving. Dat probleem heeft ook een naam, die nogal uitgesleten klinkt: ‘vermoeidheid’. Ik schreef al eerder dat iedereen die hier belandt, letterlijk uitgeteld is; uitgewoond, versleten, opgebrand. Astma is een ontspoorde reactie van het lichaam van binnenuit op prikkels van buitenaf. Dat uit zich in zwelling van het slijmvlies en ontstekingsreacties van de luchtwegen. Die prikkels kunnen variëren van mist, rook, allerlei luchtjes. Wanneer de diameter van je luchtpijp daardoor vernauwd geraakt is, hoor je jezelf piepen en fluiten bij de minste en geringste inspanning. Ook anderen ontgaat die herrie helaas niet. Voor wie zich een beeld wil vormen van de benauwdheid die je dan aangrijpt: klem eens een dun rietje tussen je lippen, zet een wasknijper op je neus en loop vervolgens de trap op en af, probeer daarna ook nog de kamer te stofzuigen en de vaatwasser leeg te ruimen. Ervaar en huiver…
Behalve prikkels waarop je sterk allergisch reageert, kunnen ook (onschuldige) virussen en bacteriën heel snel leiden tot een verergering van de luchtwegvernauwing. Zonder adequate medische hulp kan dat de dood tot gevolg hebben. Gelukkig zijn er fantastische medicijnen ontwikkeld die de kans op overlijden door astma enorm heeft teruggedrongen. Maar dan moeten patiënten wel heel goed weten wat de medicatie doet, hoe die ingenomen moet worden en wat er gebeurt wanneer je ermee stopt. Astma gaat helaas niet over. Het kan wel zo perfect onder controle zijn, dat je een nagenoeg gewoon leven zou kunnen leiden. Zou kunnen….
Er is echter die andere factor die dit mooie beeld ernstig kan verstoren: vermoeidheid. Voor astmapatiënten is het een roofdier dat altijd op de loer blijft liggen en ons aangrijpt en uitput op momenten dat we niet meer alert zijn; niet meer gewaar zijn van wat het lichaam aan signalen geeft.
Wie in Davos terechtkomt heeft al van alles geprobeerd om de voortdurend opspelende astma onder controle te krijgen. Dat gevecht met al je wilskracht om voldoende lucht te krijgen en grip te houden op je leven, is ook een niet aflatende aanslag op je energiesaldo. Als het maar lang genoeg duurt, raak je op gegeven moment zelfs door je reserves heen. Sta je eenmaal ‘rood’ op je energierekening, dan heb je al geen kwaliteit van leven meer. Alles breekt je af bij de handen voordat je iets begonnen bent. Je werk kun je niet meer uitoefenen, je gezin niet meer runnen; en ten slotte gaan je sociale contacten er ook aan. Uit onderzoek is gebleken dat patiënten met moeilijk behandelbaar astma zelfs hoger scoren op de schaal die gebruikt wordt om te meten hoe moe mensen zijn met bijvoorbeeld CVS (Chronisch VermoeidheidsSyndroom). Wie eenmaal een ‘schuld’ heeft opgebouwd ten aanzien van zijn energie, heeft de ‘schuldsanering’ van Davos nodig om weer ‘in de plus’ te komen, en te leren leven met het feit dat het energiebudget voortaan beperkt blijft tot de belangrijkste uitgaven.
Hier in het NAD zijn de behandelaars ermee vertrouwd geraakt dat alleen een persoonlijk behandel- en revalidatieprogramma niet volstaat. Er wordt dus wekelijks een paar uur les gegeven in wat astma precies is en hoe het succesvol behandeld wordt. En over hoe allerlei andere kwalen zoals bijvoorbeeld overgewicht, zure oprispingen, hartproblemen en de negatieve gevolgen van prednisongebruik de astmaproblematiek nog ingewikkelder maken. Wat het met jou en je omgeving doet en hoe je zelf op tijd signalen moet leren oppakken. Verder helpt men je hier ontdekken hoe jij het beste uit de fuik van jouw vermoeidheid komt met een afgewogen persoonlijk programma om je belastbaarheid en conditie weer op peil te brengen.
Ik ben gisteren opnieuw tegen de grenzen van mijn eigen belastbaarheid aangelopen. 16 baantjes zwemmen met rustpauzes aan het eind van de morgen en ’s middags vijf minuten fietsen op 20 Watt paste technisch gezien prima in mijn trainingschema, maar het lieve lijf haakte ineens af. Mijn hoofd is steeds drie stappen verder dan mijn lichaam. Een hersteltijd van 36 uur om de uitputting te boven te komen valt me dus zwaar. Een schrale troost dat ik hier lang niet de enige ben! Wat we hier allemaal gemeen hebben is dat we het gevoel van vermoeid zijn systematisch hebben leren uitstellen. Dat patroon moet vervangen worden door het leren aanvoelen wanneer het genoeg is geweest. Liefst voordat je al moe bent. Wanneer je het goed hebt gedaan en winst boekt, ben je blij, maar het volgende moment sla je de plank toch ineens weer volledig mis. Dat zijn harde en pijnlijke lessen. Pas gaandeweg leer je het begrijpen. En toepassen… Daarom duurt het revalidatieproces ook zo lang.
Mijn lijf probeert me dus te vertellen dat ik het te vroeg heb overvraagd. Dat ik geduld moet leren oefenen. Het vraagt me om mezelf opnieuw de hand te reiken en de uitnodiging te aanvaarden om het samen opnieuw te proberen. Steeds weer, net zo lang tot het een tweede natuur wordt. De zorgzaamheid van mijn begeleiders werkt zowel stimulerend als bevrijdend: het leren kijken naar en aanvaarden van de feiten(16 baantjes, 5 minuten 20 Watt) en niet mijn gevoel of oordeel daarover.
Het tij komt en gaat, dat is zijn natuur. Steeds ontstaat er ruimte om nieuwe werelden te scheppen. Er ligt wijsheid in het aanvaarden van de werkelijkheid dat wat geweest is ook steeds weer wordt overspoeld. ‘Een tijd om op te bouwen en een tijd om af te breken. Een tijd om te zoeken en een tijd om verloren te laten gaan. Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd’, zegt de Prediker. Zelfs de zilte geur van herinnering verwaait. Maar ik geloof dat alles wat met oprechte liefde en aandacht is gedaan, tot in eeuwigheid blijft bewaard bij de Schepper van al het zichtbare en onzichtbare.
Zelf verkies ik de stilte en de rust van mijn eigen domein boven de opwinding van het groepsuitje. Ik heb meer dan genoeg aan mijn eigen zielenroerselen.
Mijn lief is eergisteren vertrokken zoals hij is gekomen: met de rode trein over het smalspoor tussen Davos en Landquart. Ik heb de trein nagekeken tot ik hem niet meer kon zien en besefte ineens dat het tij al was gekeerd voor ik erg in had. De afdruk van onze voetstappen, de fantastische kastelen die we in de afgelopen dagen hebben gebouwd op de strook die ons ‘for the time being’ door het laagtij was geschonken: ineens is alles verdwenen, weggespoeld. Het hoogtij heeft onverbiddelijk alle ruimte weer voor zichzelf opgeëist. De herinneringen aan wat was, liggen gelukkig veilig opgeslagen in mijn hart en de beelden die ze verbinden kan ik terugvinden in het digitale geheugen van mijn trouwe huis- tuin- en keukenrobot.
Herinneringen zijn troost en vermaak voor de ziel, ja zeker. Maar mijn lichaam is ‘not amused’ en eist nu haar rechtmatig deel. Ze probeert me iets te vertellen wat ik eigenlijk liever niet wil horen…
In de afgelopen weken is me vaak gevraagd of ik al voel dat ik baat begin te krijgen bij mijn verblijf in het hooggebergte. Wat de benauwdheid betreft kan ik daar met opluchting ‘ja’ op zeggen. De lucht in Davos is droog en ‘onmeunig’ fris. Het is heerlijk dat mijn luchtwegen zich nu ontspannen en al veel minder snel geprikkeld zijn. Daarmee is aan een belangrijke voorwaarde voldaan om te kunnen starten met het opbouwen van conditie.
Er is echter nog een ander probleem dat nauw met astma verbonden is en dat door ons, patiënten, te vaak niet tijdig onderkend wordt, laat staan door onze omgeving. Dat probleem heeft ook een naam, die nogal uitgesleten klinkt: ‘vermoeidheid’. Ik schreef al eerder dat iedereen die hier belandt, letterlijk uitgeteld is; uitgewoond, versleten, opgebrand. Astma is een ontspoorde reactie van het lichaam van binnenuit op prikkels van buitenaf. Dat uit zich in zwelling van het slijmvlies en ontstekingsreacties van de luchtwegen. Die prikkels kunnen variëren van mist, rook, allerlei luchtjes. Wanneer de diameter van je luchtpijp daardoor vernauwd geraakt is, hoor je jezelf piepen en fluiten bij de minste en geringste inspanning. Ook anderen ontgaat die herrie helaas niet. Voor wie zich een beeld wil vormen van de benauwdheid die je dan aangrijpt: klem eens een dun rietje tussen je lippen, zet een wasknijper op je neus en loop vervolgens de trap op en af, probeer daarna ook nog de kamer te stofzuigen en de vaatwasser leeg te ruimen. Ervaar en huiver…
Behalve prikkels waarop je sterk allergisch reageert, kunnen ook (onschuldige) virussen en bacteriën heel snel leiden tot een verergering van de luchtwegvernauwing. Zonder adequate medische hulp kan dat de dood tot gevolg hebben. Gelukkig zijn er fantastische medicijnen ontwikkeld die de kans op overlijden door astma enorm heeft teruggedrongen. Maar dan moeten patiënten wel heel goed weten wat de medicatie doet, hoe die ingenomen moet worden en wat er gebeurt wanneer je ermee stopt. Astma gaat helaas niet over. Het kan wel zo perfect onder controle zijn, dat je een nagenoeg gewoon leven zou kunnen leiden. Zou kunnen….
Er is echter die andere factor die dit mooie beeld ernstig kan verstoren: vermoeidheid. Voor astmapatiënten is het een roofdier dat altijd op de loer blijft liggen en ons aangrijpt en uitput op momenten dat we niet meer alert zijn; niet meer gewaar zijn van wat het lichaam aan signalen geeft.
Wie in Davos terechtkomt heeft al van alles geprobeerd om de voortdurend opspelende astma onder controle te krijgen. Dat gevecht met al je wilskracht om voldoende lucht te krijgen en grip te houden op je leven, is ook een niet aflatende aanslag op je energiesaldo. Als het maar lang genoeg duurt, raak je op gegeven moment zelfs door je reserves heen. Sta je eenmaal ‘rood’ op je energierekening, dan heb je al geen kwaliteit van leven meer. Alles breekt je af bij de handen voordat je iets begonnen bent. Je werk kun je niet meer uitoefenen, je gezin niet meer runnen; en ten slotte gaan je sociale contacten er ook aan. Uit onderzoek is gebleken dat patiënten met moeilijk behandelbaar astma zelfs hoger scoren op de schaal die gebruikt wordt om te meten hoe moe mensen zijn met bijvoorbeeld CVS (Chronisch VermoeidheidsSyndroom). Wie eenmaal een ‘schuld’ heeft opgebouwd ten aanzien van zijn energie, heeft de ‘schuldsanering’ van Davos nodig om weer ‘in de plus’ te komen, en te leren leven met het feit dat het energiebudget voortaan beperkt blijft tot de belangrijkste uitgaven.
Hier in het NAD zijn de behandelaars ermee vertrouwd geraakt dat alleen een persoonlijk behandel- en revalidatieprogramma niet volstaat. Er wordt dus wekelijks een paar uur les gegeven in wat astma precies is en hoe het succesvol behandeld wordt. En over hoe allerlei andere kwalen zoals bijvoorbeeld overgewicht, zure oprispingen, hartproblemen en de negatieve gevolgen van prednisongebruik de astmaproblematiek nog ingewikkelder maken. Wat het met jou en je omgeving doet en hoe je zelf op tijd signalen moet leren oppakken. Verder helpt men je hier ontdekken hoe jij het beste uit de fuik van jouw vermoeidheid komt met een afgewogen persoonlijk programma om je belastbaarheid en conditie weer op peil te brengen.
Ik ben gisteren opnieuw tegen de grenzen van mijn eigen belastbaarheid aangelopen. 16 baantjes zwemmen met rustpauzes aan het eind van de morgen en ’s middags vijf minuten fietsen op 20 Watt paste technisch gezien prima in mijn trainingschema, maar het lieve lijf haakte ineens af. Mijn hoofd is steeds drie stappen verder dan mijn lichaam. Een hersteltijd van 36 uur om de uitputting te boven te komen valt me dus zwaar. Een schrale troost dat ik hier lang niet de enige ben! Wat we hier allemaal gemeen hebben is dat we het gevoel van vermoeid zijn systematisch hebben leren uitstellen. Dat patroon moet vervangen worden door het leren aanvoelen wanneer het genoeg is geweest. Liefst voordat je al moe bent. Wanneer je het goed hebt gedaan en winst boekt, ben je blij, maar het volgende moment sla je de plank toch ineens weer volledig mis. Dat zijn harde en pijnlijke lessen. Pas gaandeweg leer je het begrijpen. En toepassen… Daarom duurt het revalidatieproces ook zo lang.
Mijn lijf probeert me dus te vertellen dat ik het te vroeg heb overvraagd. Dat ik geduld moet leren oefenen. Het vraagt me om mezelf opnieuw de hand te reiken en de uitnodiging te aanvaarden om het samen opnieuw te proberen. Steeds weer, net zo lang tot het een tweede natuur wordt. De zorgzaamheid van mijn begeleiders werkt zowel stimulerend als bevrijdend: het leren kijken naar en aanvaarden van de feiten(16 baantjes, 5 minuten 20 Watt) en niet mijn gevoel of oordeel daarover.
Het tij komt en gaat, dat is zijn natuur. Steeds ontstaat er ruimte om nieuwe werelden te scheppen. Er ligt wijsheid in het aanvaarden van de werkelijkheid dat wat geweest is ook steeds weer wordt overspoeld. ‘Een tijd om op te bouwen en een tijd om af te breken. Een tijd om te zoeken en een tijd om verloren te laten gaan. Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd’, zegt de Prediker. Zelfs de zilte geur van herinnering verwaait. Maar ik geloof dat alles wat met oprechte liefde en aandacht is gedaan, tot in eeuwigheid blijft bewaard bij de Schepper van al het zichtbare en onzichtbare.
-
17 April 2011 - 09:01
Jerome&Mieke@Eva:
Lieve Elise, wederom respect voor de wijze waarop je de situatie aldaar beschrijft. Je bent er nog lang niet, schrijf je, maar ik begrijp dat geduld de enige optie is. Ik ben er van overtuigd dat je met jouw positieve inslag het op termijn beter zal worden. Dank ook voor de achtergrond info over Astma en wat het doet met mensen. Je staat er nauwelijks bij stil, tot je er echt mee te maken krijgt. Veel sterkte, ook voor alle lotgenoten. Dat jullie energie budget zo snel mogelijk in de plus komt.
Lifs JME -
17 April 2011 - 14:11
Eljoke En Leen:
Mooi ge- en beschreven Elise. Over jouw stijl - ik zal je tzt een boek geven: 'The Memory Keeper's Daughter' (Gebroken Licht) van Kim Edwards. Zelfde schrijfstijl, zo ongeveer dan.
Alle goeds, sterkte en liefs van ons uit heel zonnig en warm Cadrezzate, mét prosecco :-)
-
17 April 2011 - 14:31
Jan En Margriet:
Lieve Elise, fijn dat je een wwek samen met Dick kon zijn. Wrang als je dan weer uit elkaar moet. Je schrijft boeiende geschiedenis over Davos maar ik was heel benieuwd hoe het met jouw zelf gaat en ziehier de info is er. Je longen kunnen tot rust komen door de juiste lucht maar de grenzen van je eigen lichaam leren kennen vraagt geestelijk ook heel wat van je. Leren om jezelf in acht te nemen, preventief rusten en aktiviteiten of een 'ongezonde omgeving' beperken. Het heeft invloed op je levensstijl. We bidden voor je om moed en geduld, ook als je weer eens ontzettend tegen een 'te zware inspanning' aanloopt. Je blijft wel die ene speciale Elise en daar mag je trots op zijn!! knf, margriet -
17 April 2011 - 15:57
Joke Van Til:
Heel veel geduld en rust gewenst!
-
17 April 2011 - 16:04
Janthe:
WANTIJ ja dat spreekt voor zich.
Mooi gevonden trouwens. Wat vermoeiend allemaal. Alweer afscheid nemen met alle emoties van dien. Op peil komen en dan nog weer verder de conditie opbouwen. Zo ongewoon allemaal. Zo altijd maar nadenken wat kan en niet. PFFF. Goed dat je vandaag niet mee bent gegaan met de anderen. Even alleen met jezelf. Niet hoeven luisteren naar andermans bevinden. Kan ook zo vermoeiend zijn en je bent al zo snel je energie kwijt.
Lieve schat Jan en ik gunnen je heeeeel erg een betere gezondheid en we vertrouwen en hopen er op dat het er ook van gaat komen. Veel liefs en goeds en kracht en hoop gewenst. -
17 April 2011 - 16:58
Dineke:
Lieve Elise,
Dit is je eerste verslag dat ons bereikt. Ik had je al wel gesproken met skype maar even typen is ook wel weer leuk. Het zal wel weer wennen zijn dat Dick weer in Putten is ipv in Davos. Ik merk dat jullie er allebei enorm van genoten hebben. Sterkte de komende week. Ik spreek je nog wel weer met skype. liefs Ad en Dineke -
17 April 2011 - 17:42
Jan En Janna:
Eindelijk krijgen wij ook een bericht. Ik (janna) heb alles geprobeerd om erop te komen en ineens was het bericht er. Heel veel sterkte met je gevecht zoals je weet wordt er veel voor je gebeden maar ook voor de thuissituatie. groeten j+j -
17 April 2011 - 17:43
Joke:
Mooie beelden en goede info voor je thuisland.
Bedankt, we doen er onze winst mee!!
lieve groet van ons, Herman en Joke -
17 April 2011 - 18:25
Elizabeth De Kievit:
Ellie,
Je schetst een duidelijk beeld. Moeilijk om balans te vinden tussen wat je kunt en wilt. Dat is lastig.. ook om te gaan accepteren. Volgens mij moet je dat ( in jouw geval) telkens opnieuw uitvinden.
In het allerdaagse leven kun je natuurlijk een heleboel ook niet plannen. Heel moeilijk.
veel sterkte met alles daar en ook met het op een rij zetten van je gevoelens omtrent de dingen die je daar letterlijk en figuurlijk tegen het lijf loopt.
Veel liefs. Elizabeth. -
17 April 2011 - 19:15
Gea Westerkamp:
lieve elise
ondere de indruk van je verhaal , wat een lange weg te gaan en wat moeilijk om steeds tegen je ,grens, aan te lopen.veel moed en sterkte in het vechten , rusten, missen van je ,geliefden , hoop dat je langzaam maar zeker gaat voelen dat het beter gaat en je over een tijd kunt wandelen en nog meer genieten van de mooie omgeving . zet hem op , in gedachten bij je . lieve groet gea -
17 April 2011 - 20:42
Wil Van Dulm:
Lieve Elise,
Heb net je " Wantij" stuk gelezen en ben zeer onder de indruk. Helaas ben ik zelf een slechte schrijfster, maar heb nu wel begrepen wat astma met je doet. Weet nu ook wat Jan zijn broer heeft doorgemaakt vroeger. Mogen wij dit stuk aan hem doorsturen. Ik denk, dat het ook goed is dat zijn vrouw dit leest. Zij wonen in Z-Afrika en hij heeft daar gelukkig nauwelijks last.
We denken vaak aan je en wensen je sterkte en beterschap.
Lieve groeten Wil en Jan. -
18 April 2011 - 07:28
Chantal:
Volg vooral je lichaam, en luister daar naar...
Ik denk aan je, Oom TNT is alweer onderweg...
Liefs, Chantal xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx -
18 April 2011 - 08:16
Anjo:
Lief stokmaatje.
Het valt vast tegen, die dagen na Dick z'n vertrek. Dat heeft ook zijn invloed op je progressie. Maar met twee stappen vooruit en ééntje terug, kom je uiteindelijk ook boven op de berg. Rustig blijven doorgaan.
En ook al wist het tij veel sporen, de hoogste schuimkoppen en pieken ontstaan na diepe dalen en die herinnert een ieder zich.
Veel sterkte daar en kop op. Veel liefs van ons allen. -
18 April 2011 - 11:58
Peter Baas:
Hoi Elise,
Nooit zo helder in beeld gekregen hoe dat mooie Zwitserland verbonden kan zijn met zo'n pittige situatie. Er is een gezegde "het leven wordt vooruit geleefd en achteruit begrepen". Je verhaal lezend wens ik je de wijsheid toe om te leren "spelen" met die weerbarstigheid. Zijn Wijsheid dus.
Liefs van hier, WM & Peter
-
19 April 2011 - 21:11
Diane Doppenberg:
Dikke knuffel, Diane -
20 April 2011 - 17:45
Gerda L.:
Lieve Elise, voor dat we weg gaan willen we je veel sterkte en geduld toe wensen
Liefs Gerda en Ad. -
20 April 2011 - 23:45
JannyZwep:
Hallo Elise dat was echt een opkikkertje voor je, samen wat dagen doorbrengen met je lieve ,,KNUFFELBEER''. Nu weer er serieus tegen aan en de domper verwerken na het afscheid en uitzwaaien van je lief. Ook voor jou komt een dag dat je uit mag zwaaien. ,,Houd moed" -
23 April 2011 - 16:15
JanHenk En Janny :
Lieve Elise,
We volgen met interesse je informatie over je verdere belevenissen in Davos.
Dank voor je positieve beschrijving.
Goede en gezegende Paasdagen gewenst. Met een hartelijke groet.
-
24 April 2011 - 05:11
Chantal:
Liefie,
Vrolijk Pasen!
Maak er wat van, ondanks dat je zo ver weg bent.
Kusjes, Chantal xxx -
24 April 2011 - 19:52
Janthe:
Lieve Elise, ik probeer me in je te verplaatsen. Pasen in Davos, ongewoon en alleen. Niemand is er van je geliefden.
Het is toch om te huilen of niet soms.
En maar werken aan je conditie en aan je geestesgesteldheid. Zo vermoeiend en abnormaal allemaal.
Houd je het vol daar in je schone opgeruimde kamer? Houd je het vol daar met allemaal patiënten om je heen? Houd je het vol zonder kerkdiensten die je blij maken zoals vanmorgen met trompetgeschal DAAR JUICHT EEN TOON DAAR KLINKT EEN STEM...DE ZOON VAN GOD IS OPGESTAAN. Lieve meid ik hoop zo van harte, dat je in Davos ook die blijdschap mag ervaren in je hart, van de opstanding van JEZUS.
Sterkte met alles we denken veel aan je en bidden voor je herstel en geduld.
-
25 April 2011 - 20:57
Els Lourens:
Goede opmerkng van je El, dat van die knijper op je neus en dan de trap oplopen...Alleen de gedachte daaraan maakt je al benauwd. Het is goed om het gewoon eens uit te leggen. Ik snap nu ook beter hoe je uiteindelijk al je reserves op hebt gemaakt. Het idee dat het nooit meer overgaat lijkt me vreselijk naar. Ik hoop dat al je inspanningen mogen leiden tot een toch hernieuwd gevoel er weer enigszins tegen te kunnen. Dat zal nog wel een lange weg zijn. Een weg zonder je gezin en dat is moeilijk. Ik hoop dat de vreugde over Pasen een kracht mag zijn op je levensweg.
Liefs, Els -
29 April 2011 - 07:38
Katrien Ruitenburg:
Ontroerend vind ik je verwoording van wat werkelijk waarde heeft en zal behouden. Voor iedereen, ook voor mensen die gezegend zijn met een overvloed aan energie, is er die grens. Vrede hebben èn dingen ongedaan laten - wat een uitdaging.
Liefs van Katrien -
30 April 2011 - 05:36
Ellen Hoogeveen:
Ha Elise,
Rustig an, dan breekt het lijntje niet, zeggen ze bij mij in de omgeving. Niet mijn familie, maar heel goede vrienden, die wel beseffen wat astma inhoudt.
Ik heb je reisverslagen gelezen en doe en mijn voordeel mee ... je bent nooit te oud om te leren!
Hopelijk geven het uitzicht, de bergen na verloop van tijd echt een Jodelahiti-gevoel, van Yesss,
ik kan de vieze lucht, de pollen en wat al niet meer hier in het droge, dorre, maar toch zo bloemrijke Nederland weer aan!
Nog even doorbijten (hoe lang nog?)
P.S. Gelukkig komt je lief soms even langstreinen, dat helpt de heimwee wel wat verdrijven, of niet soms.
Piepende en hijgende groetjes,
ook van de rest van de Wandelclub(= ex-therapie Salem).
Ellen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
