Ga maar en was
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
17 Juli 2011 | Zwitserland, Davos
16 juli 2011. D-Day für Elise.
Na 155 dagen is de ban verbroken en kom ik definitief van mijn toverberg naar beneden. Met twee koffers vol aardse bezittingen die al dan niet noodzakelijk zijn voor een leven op Zwitser-hoogte. Ik ga zoals velen die mij zijn voorgegaan met veel meer naar huis dan ik gekomen ben.
Een dik album met bijna 150 kaarten, prachtige tekeningen en liefdevolle brieven. Lieve attenties en kadootjes. Een verzameling stenen uit de bergen en beken rondom Davos.
Maar de belangrijkste schatten draag ik mee in mij hart en mijn hoofd. De inzichten die ik hier verworven heb. De lessen die ik heb geleerd met vallen en opstaan, vallen en opstaan en toch zomaar opnieuw vallen en opstaan. Kostbare herinneringen aan een onverwacht diepgaand gesprek met een van mijn lotgenoten op de rand van de keuken tafel over onszelf soms, over waar we doorheen zijn gegaan en de hoop die ons inspireert.
***
Met een aandachtig hart afscheid nemen van ieder die mij daar min of meerlief geworden is; van allen die mij 155 dagen begeleid hebben door het waanzinnige reality-ganzenbordspel van het NAD. Daarna mijn leven hier samenbundelen, dichtvouwen en inpakken. Het hoort allemaal bij het ritueel van het afsluiten van een tijdperk, een avontuur vol dimensies en verdiepingen.
Heeft het me gebracht wat ik ervan hoopte? Meer dan dat, hoewel niet op de manier die ik dacht te kunnen voorzien. Mijn luchtwegen zijn tot rust gekomen, mijn lijf heeft langer tijd nodig om te herstellen, maar mijn hart is op het spoor gekomen van een nieuwe, begaanbare weg.
De eerste halte op die weg doemt bij verrassing al bijna direct op na ons vertrek uit het Astmacentrum in de Wolfgang Hochgebirgsklinik.
Het plan was om samen met mijn lief af te reizen naar Lindau en daar het weekend over te blijven om dan geleidelijk aan naar de laaglanden af te zakken. Maar na het inpakken van mijn boedel en het lichten van mijn anker hebben we vooral behoefte om eerst een plekje te vinden om uitgebreid en feestelijk mijn bevrijding te vieren met een lunch. We stoppen 15 kilometer buiten Davos bij hotel Bellevue in Wiesen, met een panoramisch uitzicht vanaf het terras op de Tinzenhorn, een drieduizender die op het eerste gezicht aan de Matterhorn doet denken.
Een weldadige ontspanning zakt over ons heen in dit heerlijk oord en we verlangen nu naar niets anders dan ons uit te kunnen strekken en te rusten te midden van deze pure en zinderende schoonheid om ons heen.
Een kwartier later staan onze spullen boven. We hebben een hoekkamer tot onze beschikking met overvloedig licht en alom woeste wolkenluchten die de kartelige rotsformaties voortdurend in een nieuw daglicht naar voren of naar achteren schuiven. Een betere halte om op adem te komen hadden we ons niet kunnen wensen. God is goed. Ook als het gaat om een onverwachte ingeving.
Geen Lindau dus. Geen drukte vandaag . Geen zoektochten naar de ‘must-seens’. Gewoon wijn drinken op het terras en langzaam de wolken te zien donkeren waarin zich de regen voor de komende dagen aan het verzamelen is.
***
Uit mijn bagage haal ik een boek tevoorschijn. Met indrukwekkende foto’s van de zee die hier in de bergen zo oneindig ver weg lijkt. De beelden worden vergezeld door poëzie zoals alleen mijn vriendin Mariet Lems tevoorschijn tovert uit haar schatkamer.
Een van de foto’s is een detailopname van een strandhuisje met daarop de regel van een gedicht:
GA MAAR EN WAS
Ik staar ernaar en weet hoe waar de werkelijkheid is die fotografen, schilders, dichters en schrijvers uiteen laten spatten in hun spaarzame taal:
GA MAAR EN WAS
Het anker is gelicht, ik ga, ik was. Waar ik ben, was ik, groei ik van moment tot moment een beetje meer naar het licht. Zo lang ik niet achterom kijk, niet naar beneden kijk, niet naar wat was, maar naar wat is.
D-Day is geen doel in zichzelf: het is de eerste stap in de juiste richting.
***
Foto's van Wiesen, de Tinzenhorn, Jacobshorn en Durrboden zien? Klik de link aan
https://picasaweb.google.com/107385568445762469235/DavosLaatsteWeek2011?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKvtlsm-k5itWw&feat=directlink
Na 155 dagen is de ban verbroken en kom ik definitief van mijn toverberg naar beneden. Met twee koffers vol aardse bezittingen die al dan niet noodzakelijk zijn voor een leven op Zwitser-hoogte. Ik ga zoals velen die mij zijn voorgegaan met veel meer naar huis dan ik gekomen ben.
Een dik album met bijna 150 kaarten, prachtige tekeningen en liefdevolle brieven. Lieve attenties en kadootjes. Een verzameling stenen uit de bergen en beken rondom Davos.
Maar de belangrijkste schatten draag ik mee in mij hart en mijn hoofd. De inzichten die ik hier verworven heb. De lessen die ik heb geleerd met vallen en opstaan, vallen en opstaan en toch zomaar opnieuw vallen en opstaan. Kostbare herinneringen aan een onverwacht diepgaand gesprek met een van mijn lotgenoten op de rand van de keuken tafel over onszelf soms, over waar we doorheen zijn gegaan en de hoop die ons inspireert.
***
Met een aandachtig hart afscheid nemen van ieder die mij daar min of meerlief geworden is; van allen die mij 155 dagen begeleid hebben door het waanzinnige reality-ganzenbordspel van het NAD. Daarna mijn leven hier samenbundelen, dichtvouwen en inpakken. Het hoort allemaal bij het ritueel van het afsluiten van een tijdperk, een avontuur vol dimensies en verdiepingen.
Heeft het me gebracht wat ik ervan hoopte? Meer dan dat, hoewel niet op de manier die ik dacht te kunnen voorzien. Mijn luchtwegen zijn tot rust gekomen, mijn lijf heeft langer tijd nodig om te herstellen, maar mijn hart is op het spoor gekomen van een nieuwe, begaanbare weg.
De eerste halte op die weg doemt bij verrassing al bijna direct op na ons vertrek uit het Astmacentrum in de Wolfgang Hochgebirgsklinik.
Het plan was om samen met mijn lief af te reizen naar Lindau en daar het weekend over te blijven om dan geleidelijk aan naar de laaglanden af te zakken. Maar na het inpakken van mijn boedel en het lichten van mijn anker hebben we vooral behoefte om eerst een plekje te vinden om uitgebreid en feestelijk mijn bevrijding te vieren met een lunch. We stoppen 15 kilometer buiten Davos bij hotel Bellevue in Wiesen, met een panoramisch uitzicht vanaf het terras op de Tinzenhorn, een drieduizender die op het eerste gezicht aan de Matterhorn doet denken.
Een weldadige ontspanning zakt over ons heen in dit heerlijk oord en we verlangen nu naar niets anders dan ons uit te kunnen strekken en te rusten te midden van deze pure en zinderende schoonheid om ons heen.
Een kwartier later staan onze spullen boven. We hebben een hoekkamer tot onze beschikking met overvloedig licht en alom woeste wolkenluchten die de kartelige rotsformaties voortdurend in een nieuw daglicht naar voren of naar achteren schuiven. Een betere halte om op adem te komen hadden we ons niet kunnen wensen. God is goed. Ook als het gaat om een onverwachte ingeving.
Geen Lindau dus. Geen drukte vandaag . Geen zoektochten naar de ‘must-seens’. Gewoon wijn drinken op het terras en langzaam de wolken te zien donkeren waarin zich de regen voor de komende dagen aan het verzamelen is.
***
Uit mijn bagage haal ik een boek tevoorschijn. Met indrukwekkende foto’s van de zee die hier in de bergen zo oneindig ver weg lijkt. De beelden worden vergezeld door poëzie zoals alleen mijn vriendin Mariet Lems tevoorschijn tovert uit haar schatkamer.
Een van de foto’s is een detailopname van een strandhuisje met daarop de regel van een gedicht:
GA MAAR EN WAS
Ik staar ernaar en weet hoe waar de werkelijkheid is die fotografen, schilders, dichters en schrijvers uiteen laten spatten in hun spaarzame taal:
GA MAAR EN WAS
Het anker is gelicht, ik ga, ik was. Waar ik ben, was ik, groei ik van moment tot moment een beetje meer naar het licht. Zo lang ik niet achterom kijk, niet naar beneden kijk, niet naar wat was, maar naar wat is.
D-Day is geen doel in zichzelf: het is de eerste stap in de juiste richting.
***
Foto's van Wiesen, de Tinzenhorn, Jacobshorn en Durrboden zien? Klik de link aan
https://picasaweb.google.com/107385568445762469235/DavosLaatsteWeek2011?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKvtlsm-k5itWw&feat=directlink
-
17 Juli 2011 - 15:28
Gerda:
Hallo Elise
Fijn dat je nu weer lekker met Dick kunt ontspannen van al die dagen op die hoge berg in Davos.
Fijne terugreis naar Putten en je gezin. Hoop je gauw weer te spreken hoe je deze reis beleefd hebt.
Dikke knuffel
Gerda
-
17 Juli 2011 - 15:36
Mariet:
Poeh, diep ontroerd weer op de late zondagmiddag met een glas witte wijn en Mozart. De Zeeuwse dichter Chris van Schagen moest eens weten dat zijn 'Ik ga maar en ben', in variant door beeldend kunstenaar Juul Kortekaas als 'Ga maar en was' op haar strandhuisje geschilderd, het motto zou worden voor jouw vertrek uit Davos en je eerste stappen in de vrije wereld. Wat zijn er veel wonderen om bij stil te staan en vandaaruit verder te mogen gaan. Heel heel erg veel moois bij het opnieuw om je heen zetten van je huis, als een jas, om samen met Dick en die je lief zijn in weg te kruipen.
Alle liefs van de wereld, Mariet -
17 Juli 2011 - 15:39
Hettie:
Wat fijn dat je weer terug komt! We zien en spreken hopeljk snel weer dan,
groetjes van Hettie -
17 Juli 2011 - 21:31
Ellen Hoogeveen:
Ha Elise,
Fijn dat je weer naar je geliefden in het "hoge" noorden mag afzakken!
Ik hoor graag je ervaringen en hoop je gauw weer op je stekkie in Putten te zien en spreken?!
Welkom thuis .... en tot gauw.
Ellen
-
17 Juli 2011 - 22:47
Chris:
Elise gefeliciteerd;eindelijk vrij van de
verplichte dagschema's!
Nu voorzichtig verder leven!
Groetjes -
18 Juli 2011 - 05:46
Elizabeth Van Kampen:
Heerlijk dat je weer naar thuis kunt komen. Kan ik mij helemaal voorstellen.!!
Ik mis Zwitserland soms, maar dan vooral Lausanne natuurlijk. Die mooie bergen, dat prachtige meer en die heerlijke Franse taal.
Mijn dochter woont in Scheveningen en daar is het ook heerlijk wonen vlak bij de duinen.
Hartelijke groeten, Elizabeth
-
18 Juli 2011 - 09:29
JanH. En J. Ermelo:
We wensen je , samen met Dick een goede reis en een heel fijne en gelukkige thuiskomst, Elise!
We hopen dat je de schitterende reisverhalen, waar we , met vele anderen , zo van mochten genieten, wilt bundelen en uitgeven.
Bovenal, een goede gezondheid voor de toekomst, samen met allen die je lief zijn. Gode bevolen. -
18 Juli 2011 - 10:21
Katrien:
Ik leef met je mee. Heel veel sterkte met omwennen! -
18 Juli 2011 - 12:03
Elizabeth De Kievit:
Ik moet ervan zuchten... fijn dat je naar de toekomst kunt kijken met een hart vol met schatten.
Fijn ook dat je een lief hebt die met je meebeweegt.. die met je gaat.
Dat is iets, weet ik, om heel dankbaar voor te zijn.
Veel zegen toegewenst. In het vervolg.
nog een vraag... nu sluit dit dagboek ook? of blijft je schrijven en blijven je gedachten toegankelijk? Ik ben zo benieuwd naar dat vervolg.
Liefs Elizabeth -
18 Juli 2011 - 16:41
Geawesterkamp:
wat kun je het toch goed en mooi beschrijven Elise .
fijn dat deze tijd je toch veel goeds heeft gebracht
een goede en rustige terugreis en voor straks VAN HARTE WELKOM THUIS !!met een lieve groet , gea -
18 Juli 2011 - 22:31
Heleen Smit:
Wat heerlijk dat je weer naar huis kunt gaan met een schat aan ervaringen en herinneringen in je hart.
Geniet maar van je vertrouwde eigen omgeving en van je geliefden om je heen.
Veel liefs,
Heleen Smit -
18 Juli 2011 - 22:34
Jerome&Mieke&Eva:
Gewoon een mooie zomer voor jullie allemaal,
Liefs -
23 Juli 2011 - 22:37
Janny Zwep:
Geweldig om in je laatste reisverslag te lezen dat je weer naar huis bent gegaan samen met je lief. Nu geen last meer van heimwee, alhoewel je het wijde uitzicht wel zal missen. En gelijk al die natte dagen bah. Maar het voornaamste is dat al wat je lief is op het thuisfront weer in de armen kan sluiten. met een weemoedig gevoel nog vaak terug zal denken aan je Zwitserse ,,BERG"en de goede zorgen daar. Geniet ervan hoor ! Een lieve groet v Janny -
24 Juli 2011 - 20:00
Marthy En Erik:
Een hartelijke groet van ons.
En een goede thuiskomst toegewenst. -
25 Juli 2011 - 19:58
Anjo:
Heerlijk voor je dat je weer thuis bent en op eigen benen verder mag gaan. Vanuit St.Anton in Tirol heb ik afgelopen weken geregeld richting Davos zitten kijken en me afgevraagd of je daar nog was. Veel liefs -
14 Augustus 2011 - 13:13
Joke:
Ga maar en was.
In Rotterdam las ik bij het oude hotel New York, waar de mensen vroeger met de stoomboot richting Amerika gingen om nooit meer naar Nederland terug te keren:
"OVERAL BEN IK VAN HIER"
Zelden was ik zo blij om je te zien als een paar weken geleden bij de Boekhandel.
Hoe kan het ook anders.....
Je Bent weer Hier en wat Was is ook Hier.
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
