Een aandachtig hart
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
03 Juli 2011 | Zwitserland, Davos
‘Er is maar één ding nodig – en dat is alles: want dat ene ding verenigt alles en houdt alles op orde… Dat ene ding is een aandachtig hart.’ Gewapend met deze wijze woorden van Theophanes de Kluizenaar besluit ik op te stijgen tot een hoogte van 2663 meter boven NAP. Omdat ik geen vleugels heb, moet ik mijn toevlucht nemen tot het tandradbaantje dat mij tot aan de Weissfluhjoch kan brengen– een van de toppen van het Parsenn-massief.
We schrijven zondag 3 juli 2011: de eerste dag dat de Parsenn weer wordt vrijgegeven aan de zomertoeristen. In de goed gevulde treincoupé is de stemming onder de wandelaars en zonaanbidders in spé opgewekt en zorgeloos: ze kwetteren en kakelen er lustig op los. Wanneer de trapsgewijs oplopende trein ten slotte tot stilstand komt en zijn levende have uitbraakt, vrees ik dan ook dat mijn voornemen om de middag in zelfgekozen eenzaamheid door te brengen een voortijdige en luidruchtige dood sterft.
Ik probeer aan het idee te wennen dat ik hier met nog zo’n honderd mensen de middag én de berg moet delen. Het is zoals het is en ik zet mijn rugzak op de grond om mijn zonnebril eruit te vissen. Maar als ik even later opkijk door mijn gekleurde glazen is het geluid van wegsnellende voetstappen verstomd. Ik ben – op de loketbeamte na – kennelijk de enige die bij de bergbaan is achtergebleven. Mijn medereizigers zijn van het toneel verdwenen, wie weet met wat voor prachtige plannen: linea recta door naar het terras van het bergrestaurant of op zoek naar de juiste wegmarkering die naar ‘das bestimmte Zielort’ leidt.
Zelf ben ik naar boven gegaan zonder enig doel of ambitie. Met slechts het verlangen in mijn hart om hier in de bergen op een rustig plekje te kunnen lezen, ondergedompeld in die eigenaardige stilte die boven de boomgrens hangt. Omdat ik fysiek nog steeds behoorlijk beperkt ben, is mijn actieradius om een dergelijke droomplek te vinden eigenlijk te klein. Maar ik neem mijn bergwandelstokken op en wandel met de kalmte van een reiziger die onderweg is naar de eeuwigheid. Ik heb water en brood bij me als leeftocht en een boek dat ‘De weg van Benedictus’ heet. Een kaart heb ik niet. Mijn enige kompas is een aandachtig hart, waarnaar de spreuk van Theophanes de Kluizenaar verwijst die door Esther de Waal is toegevoegd aan de gedachten en gebeden die het laatste hoofdstuk van ‘De weg van Benedictus’ vergezellen.
Mijn ogen tasten het panorama af: een maanlandschap met grillige rotsformaties, zo ver als ik kan zien. De zon blakert de stenen zo heet, dat ik bijna mijn achterste brand als ik een aantrekkelijke rots vind om uit te rusten. Onder de strakblauwe hemel en de zinderende zon waait een verrassend kille wind. Ik trek mijn jas zo hoog mogelijk dicht en heb er bijna spijt van dat ik geen muts en handschoenen heb meegenomen. Met de hoop op een gastvrijer onderkomen binnen mijn bereik, neem ik opnieuw mijn stokken op en wandel met verzamelde aandacht verder. Het stof dat mijn bergschoenen doet opwaaien, prikkelt in mijn neus. Ik volg een bochtig pad dat me voorlopig nog steeds naar beneden voert.
Dan ineens zie ik een houten gebouwtje enkele tientallen meters beneden mij. Hoopvol koers ik erop af en ontdek ik dat het een skilifthuisje is. Tegen de voorkant van een houten terras met kale tafels en banken leunen drie houten kisten die eruit zien als grote strandstoelen. Ik klim op de eerste die nog net binnen mijn macht ligt. Omdat er nu geen sneeuw meer ligt, zijn ze absurd hoog voor het gebruik als zitbank. Ik heb meer het idee dat ik in een soort broodkast moet klimmen. Maar als ik eenmaal zo ver ben dat ik me erin kan nestelen, blijkt het een warm en behaaglijk plekje waar de wind geen vat op heeft.
De middag is al in volle gang: ik haal dus brood, water en Benedictus’ wijze woorden tevoorschijn om mezelf ermee te voeden en te laven. Maar eerst neem ik mijn omgeving nog eens goed in me op. Pas na enige tijd merk ik op hoezeer ik in beslag genomen ben door de eindeloze kleurschakeringen in de plooien en kieren die het dak van Zwitserland vormen. En die door het onophoudelijk spel van licht en schaduw mijn blik gevangen blijven houden. Mijn brood is inmiddels uitgedroogd en mijn water al lang niet meer koel.
Ineens besef ik in alle klaarheid dat ik met mijn aandacht voor wat is, een van de belangrijkste lessen van Sint Benedictus uit het oog dreig te verliezen: alles onder de zon heeft zijn vastgestelde tijd en functie.
***
Wat was eigenlijk het geheim van deze wijze monnik die omstreeks het jaar 470 na Christus in het Italiaanse Umbrië werd geboren en volgens de overleveringen in 547 in Monte Casino stierf? Hoe was het mogelijk dat overal waar zijn eenvoudige principes voor het dagelijks leven werden toegepast, als vanzelf economische bloei en creatieve innovatie als vrucht daarvan totstand kwam? Zonder enige vorm van winstbejag of uitbuiting…
Sint Benedictus, die zijn kluizenaarsleven had opgegeven om zich in te zetten voor een geordend en productief kloosterleven voor zijn volgelingen, had een praktische en nuchtere kijk op het noodzakelijk evenwicht tussen de behoeften van geest,ziel en lichaam. Alle drie doen ze een krachtig appél op ons en bepalen ze in sterke mate de kwaliteit van ons mens-zijn.
Maar volgens Benedictus gaat het niet aan het ene domein boven het ander te stellen. Dat het lichaam op zijn eigen tijd voedsel en rust verlangt is niet ondergeschikt aan de behoefte van de ziel om zich te laven met schoonheid en het hart dat vrede zoekt bij God.
***
Wonderlijk is dat toch. In mijn zoektocht naar een leven in verbondenheid met mijn Schepper, de mensen om mij heen, met natuur en cultuur heb ik waardevolle lessen mogen leren. Ze gaan over onthaasten, over leven in het NU met aandacht en een zekere nieuwsgierigheid, zonder oordeel, zonder de behoefte de dingen die passeren naar mijn hand te zetten. En terwijl ik de rust daarvan steeds meer geniet en ervaar, trap ik toch in mijn oude valkuil om me mee te laten slepen door iets wat me fascineert. Vandaag is het de schoonheid van de bergen. Morgen is het de kick van een grensverleggende wandeling of fitnessprestatie.
Wanneer leer ik eindelijk al die lessen over aandachtig en langzaam leven te integreren in mijn dagelijks leven?
Bedroeft neem ik mijn eten tot me en staar naar een verloren sneeuwvlak dat er nog niet aan toegekomen is om te smelten in de zomerzon.
Pas daarna sla ik het boek open en lees: “Zie in zijn goedheid toont de Heer ons de weg ten leven.”
Als je een weg wilt volgen, moet je niet naar de weg zelf kijken, maar de richting waarheen je wilt. Dat is een van de eerste grondbeginselen van leren fietsen en autorijden.
Je aandacht richten naar wat van wezenlijk belang is.
Het spreekt enorm tot de verbeelding dat meer dan vijftien eeuwen lang de leefregel van Sint Benedictus een niet aflatende bron van wijsheid, uitdaging, inspiratie, steun en troost is gebleken voor onnoemelijk velen om als mens meer tot hun recht te komen. Ongeacht of ze het klooster in gingen of daarbuiten hun leven probeerden vorm te geven. Voor Sint Benedictus was er echter maar een denkbare richting waarheen hij zijn hele leven lang verwees: naar Jezus Christus die in zichzelf als Gods Zoon De Weg, de Waarheid en het Leven aan alle mensen op aarde heeft geopenbaard.
Op weg naar mijn aanstaande D-Day heb ik eigenlijk pas vandaag voor ’t eerst deze gids ter hand genomen. Wekenlang heeft hij onaangeroerd op mijn nachtkastje gelegen. Kennelijk moest het juiste uur om het te openen nog aanbreken en nu het zo ver is weet ik ook dat ik niet langer op deze plek kan blijven. Dat ik onderhand weer terug moet. Ik weet inmiddels ook uit ervaring dat het me meer tijd en inspanning kost dan ik denk, om tijdig boven te zijn voor de laatste rit van deze dag naar het dalstation.
Mijn blik dwaalt omhoog, naar de bocht waarachter ik mijn voorlopige eindbestemming weet en diep in mij juicht het om de overwinning waarvan ik nu al zeker ben.
Zin om te zien hoe het op de Parsenn is? https://picasaweb.google.com/107385568445762469235/Parsenn2juli2011?authuser=0&authkey=Gv1sRgCP3ZvOLG4qemIA&feat=directlink
We schrijven zondag 3 juli 2011: de eerste dag dat de Parsenn weer wordt vrijgegeven aan de zomertoeristen. In de goed gevulde treincoupé is de stemming onder de wandelaars en zonaanbidders in spé opgewekt en zorgeloos: ze kwetteren en kakelen er lustig op los. Wanneer de trapsgewijs oplopende trein ten slotte tot stilstand komt en zijn levende have uitbraakt, vrees ik dan ook dat mijn voornemen om de middag in zelfgekozen eenzaamheid door te brengen een voortijdige en luidruchtige dood sterft.
Ik probeer aan het idee te wennen dat ik hier met nog zo’n honderd mensen de middag én de berg moet delen. Het is zoals het is en ik zet mijn rugzak op de grond om mijn zonnebril eruit te vissen. Maar als ik even later opkijk door mijn gekleurde glazen is het geluid van wegsnellende voetstappen verstomd. Ik ben – op de loketbeamte na – kennelijk de enige die bij de bergbaan is achtergebleven. Mijn medereizigers zijn van het toneel verdwenen, wie weet met wat voor prachtige plannen: linea recta door naar het terras van het bergrestaurant of op zoek naar de juiste wegmarkering die naar ‘das bestimmte Zielort’ leidt.
Zelf ben ik naar boven gegaan zonder enig doel of ambitie. Met slechts het verlangen in mijn hart om hier in de bergen op een rustig plekje te kunnen lezen, ondergedompeld in die eigenaardige stilte die boven de boomgrens hangt. Omdat ik fysiek nog steeds behoorlijk beperkt ben, is mijn actieradius om een dergelijke droomplek te vinden eigenlijk te klein. Maar ik neem mijn bergwandelstokken op en wandel met de kalmte van een reiziger die onderweg is naar de eeuwigheid. Ik heb water en brood bij me als leeftocht en een boek dat ‘De weg van Benedictus’ heet. Een kaart heb ik niet. Mijn enige kompas is een aandachtig hart, waarnaar de spreuk van Theophanes de Kluizenaar verwijst die door Esther de Waal is toegevoegd aan de gedachten en gebeden die het laatste hoofdstuk van ‘De weg van Benedictus’ vergezellen.
Mijn ogen tasten het panorama af: een maanlandschap met grillige rotsformaties, zo ver als ik kan zien. De zon blakert de stenen zo heet, dat ik bijna mijn achterste brand als ik een aantrekkelijke rots vind om uit te rusten. Onder de strakblauwe hemel en de zinderende zon waait een verrassend kille wind. Ik trek mijn jas zo hoog mogelijk dicht en heb er bijna spijt van dat ik geen muts en handschoenen heb meegenomen. Met de hoop op een gastvrijer onderkomen binnen mijn bereik, neem ik opnieuw mijn stokken op en wandel met verzamelde aandacht verder. Het stof dat mijn bergschoenen doet opwaaien, prikkelt in mijn neus. Ik volg een bochtig pad dat me voorlopig nog steeds naar beneden voert.
Dan ineens zie ik een houten gebouwtje enkele tientallen meters beneden mij. Hoopvol koers ik erop af en ontdek ik dat het een skilifthuisje is. Tegen de voorkant van een houten terras met kale tafels en banken leunen drie houten kisten die eruit zien als grote strandstoelen. Ik klim op de eerste die nog net binnen mijn macht ligt. Omdat er nu geen sneeuw meer ligt, zijn ze absurd hoog voor het gebruik als zitbank. Ik heb meer het idee dat ik in een soort broodkast moet klimmen. Maar als ik eenmaal zo ver ben dat ik me erin kan nestelen, blijkt het een warm en behaaglijk plekje waar de wind geen vat op heeft.
De middag is al in volle gang: ik haal dus brood, water en Benedictus’ wijze woorden tevoorschijn om mezelf ermee te voeden en te laven. Maar eerst neem ik mijn omgeving nog eens goed in me op. Pas na enige tijd merk ik op hoezeer ik in beslag genomen ben door de eindeloze kleurschakeringen in de plooien en kieren die het dak van Zwitserland vormen. En die door het onophoudelijk spel van licht en schaduw mijn blik gevangen blijven houden. Mijn brood is inmiddels uitgedroogd en mijn water al lang niet meer koel.
Ineens besef ik in alle klaarheid dat ik met mijn aandacht voor wat is, een van de belangrijkste lessen van Sint Benedictus uit het oog dreig te verliezen: alles onder de zon heeft zijn vastgestelde tijd en functie.
***
Wat was eigenlijk het geheim van deze wijze monnik die omstreeks het jaar 470 na Christus in het Italiaanse Umbrië werd geboren en volgens de overleveringen in 547 in Monte Casino stierf? Hoe was het mogelijk dat overal waar zijn eenvoudige principes voor het dagelijks leven werden toegepast, als vanzelf economische bloei en creatieve innovatie als vrucht daarvan totstand kwam? Zonder enige vorm van winstbejag of uitbuiting…
Sint Benedictus, die zijn kluizenaarsleven had opgegeven om zich in te zetten voor een geordend en productief kloosterleven voor zijn volgelingen, had een praktische en nuchtere kijk op het noodzakelijk evenwicht tussen de behoeften van geest,ziel en lichaam. Alle drie doen ze een krachtig appél op ons en bepalen ze in sterke mate de kwaliteit van ons mens-zijn.
Maar volgens Benedictus gaat het niet aan het ene domein boven het ander te stellen. Dat het lichaam op zijn eigen tijd voedsel en rust verlangt is niet ondergeschikt aan de behoefte van de ziel om zich te laven met schoonheid en het hart dat vrede zoekt bij God.
***
Wonderlijk is dat toch. In mijn zoektocht naar een leven in verbondenheid met mijn Schepper, de mensen om mij heen, met natuur en cultuur heb ik waardevolle lessen mogen leren. Ze gaan over onthaasten, over leven in het NU met aandacht en een zekere nieuwsgierigheid, zonder oordeel, zonder de behoefte de dingen die passeren naar mijn hand te zetten. En terwijl ik de rust daarvan steeds meer geniet en ervaar, trap ik toch in mijn oude valkuil om me mee te laten slepen door iets wat me fascineert. Vandaag is het de schoonheid van de bergen. Morgen is het de kick van een grensverleggende wandeling of fitnessprestatie.
Wanneer leer ik eindelijk al die lessen over aandachtig en langzaam leven te integreren in mijn dagelijks leven?
Bedroeft neem ik mijn eten tot me en staar naar een verloren sneeuwvlak dat er nog niet aan toegekomen is om te smelten in de zomerzon.
Pas daarna sla ik het boek open en lees: “Zie in zijn goedheid toont de Heer ons de weg ten leven.”
Als je een weg wilt volgen, moet je niet naar de weg zelf kijken, maar de richting waarheen je wilt. Dat is een van de eerste grondbeginselen van leren fietsen en autorijden.
Je aandacht richten naar wat van wezenlijk belang is.
Het spreekt enorm tot de verbeelding dat meer dan vijftien eeuwen lang de leefregel van Sint Benedictus een niet aflatende bron van wijsheid, uitdaging, inspiratie, steun en troost is gebleken voor onnoemelijk velen om als mens meer tot hun recht te komen. Ongeacht of ze het klooster in gingen of daarbuiten hun leven probeerden vorm te geven. Voor Sint Benedictus was er echter maar een denkbare richting waarheen hij zijn hele leven lang verwees: naar Jezus Christus die in zichzelf als Gods Zoon De Weg, de Waarheid en het Leven aan alle mensen op aarde heeft geopenbaard.
Op weg naar mijn aanstaande D-Day heb ik eigenlijk pas vandaag voor ’t eerst deze gids ter hand genomen. Wekenlang heeft hij onaangeroerd op mijn nachtkastje gelegen. Kennelijk moest het juiste uur om het te openen nog aanbreken en nu het zo ver is weet ik ook dat ik niet langer op deze plek kan blijven. Dat ik onderhand weer terug moet. Ik weet inmiddels ook uit ervaring dat het me meer tijd en inspanning kost dan ik denk, om tijdig boven te zijn voor de laatste rit van deze dag naar het dalstation.
Mijn blik dwaalt omhoog, naar de bocht waarachter ik mijn voorlopige eindbestemming weet en diep in mij juicht het om de overwinning waarvan ik nu al zeker ben.
Zin om te zien hoe het op de Parsenn is? https://picasaweb.google.com/107385568445762469235/Parsenn2juli2011?authuser=0&authkey=Gv1sRgCP3ZvOLG4qemIA&feat=directlink
-
08 Juli 2011 - 10:27
Anton:
Mooi! -
08 Juli 2011 - 11:02
Peter B:
Met hulp van Hem en mensen zie ik het beeld ontstaan van een Elise die in staat is zichzelf te coachen; er is wat er is en dat is soms al heel veel, ook in die zin dat er voor te danken valt. Wanneer je het maar wilt zien en inderdaad, dat lukt op de snelweg van het leven vaak niet lekker. Gelukkig zijn er P's. Sterkte bij het nemen van afscheid en goede reis terug, nee vooruit.......... -
08 Juli 2011 - 11:46
Marianne Stamhuis:
Luidt het spreekwoord niet:
Alle goede dingen komen langzaam?
Liefs voor jou, kostbaar mens! -
08 Juli 2011 - 11:57
Tea Kloeze:
lieve Elise, ga je je verhalen uitgeven, mens wat kan jij schrijven. Ik zie allemaal kleuren en vormen voor me als ik zit te lezen. Je bedwelmt me met je geurende verhalen, knap hoor.
Ik merk een enorme rust in je, maar wel gemis om je geliefden, die vele kilometers ver weg wonen. Wij hopen in september naar Zwitserland te gaan, naar Eriswil, misschien kunnen we nog wat regelen om je te ontmoeten. Wie weet. En of dat kan is ook maar de vraag. Veel liefs en een dikke knuffel van Tea -
08 Juli 2011 - 12:00
Eljoke:
Ik sluit me heel simpel aan bij Anton, en bij de afsluiting van Marianne. Dan heb ik alles gezegd. En heel gemeend!
Warme groet uit Italië van Leen en mij. -
08 Juli 2011 - 12:16
Inge:
Amen -
08 Juli 2011 - 15:57
Helena Jacoba:
Dag lieverd.....de laatste loodjes,broodjes maarniet de laatste ademstootjes....haha.....met aandacht je verslag gelezen. Je zult de bergen ook wel weer missen El, maar thuis weer je leven gaan oppakken op de manier die bij je ''nieuwe'' leven hoort is ook een uitdaging!Onze mamma is er niet meer; althans, niet op aarde, en dat begint nu pas goed door te dringen. Er zijn van die momenten dat ik hoop te ontwaken uit een droom ......maar ja , wat dan.
Ze is verlost en is ons voorgegaan
Doe maar rustig aan, ook de terugreis als '' aftersunnydays''kuszus -
08 Juli 2011 - 15:58
Vaderianus.:
Lieverd,Jules wilde ooit eens weten : "waarom zijn de bergen zo hoog "? Maar Michel van der Plas antwoorde: " Da`s waar , maar het zijn de diepten der dalen die de hoogte de bergen bepalen !" en ik denk dat gedachten juist vanuit de diepte tot grote hoogte kunnen opklimmen. Hoger dan de hooste top.. Lieverd nog maar een paar nachies en je mag weer naar ons vlakke landje. 2 dimensies en de 3e ? In.s laue hinein ! zoentje v n Paps -
08 Juli 2011 - 17:04
Bieneke:
Met een aandachtig hart heb ik je verhaal gelezen.
Voorzichtig pink ik even een traantje weg.
Jij bent in staat om het zo te verwoorden dat ik het gevoel heb dat ik er ook bij ben en alles zie en beleef wat jij schrijft. Misschien ook een stukje herkenning in je verhaal.
Echt heel erg mooi.
Op de toppen van de bergen zie je de diepe dalen als je naar beneden kijkt, maarrrrrrrrrr, kijk je omhoog, dan zie je de hemel.
En beiden hebben we nodig om er samen met onze VADER een compleet plaatje van te maken.
liefs en een dikke pakkerd
Bieneke
-
09 Juli 2011 - 13:56
Margriet:
Lieve Elise, wat fijn dat je 'het leven in het NU' oppikt en toepast. Kunnen wij allemaal wel iets van leren.
En terugvallen zal nog wel regelmatig voorkomen maar je mag ook de tijd nemen om gewoontes te veranderen toch?
Fijn dat je straks weer lekker bij Dick kan zijn....nog even volhouden...
dikke knf, margriet -
10 Juli 2011 - 17:28
Elizabeth De Kievit:
Mooi neergeschreven. Indrukwekkende fotos. Wat moet een mens veel leren in zijn leven.
Groeten Elizabeth. -
20 Juli 2011 - 11:52
Tea Kloeze:
lieve Elise, het einde van Davos is in aantocht. Ik wens je het allerbeste en je hebt dus een hoop positieve kracht gekregen en een stel goede vrienden.
Hopenlijk kan je thuis weer wennen, dikke knuffel van Albert en Tea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
