De brief

Bij de pot met verzamelde tranen van Suzanne Brandsma in de vitrinekast die gewijd is aan het voormalig sanatorium aan de Symondstrasse in Davos staat haar brief. Geplastificeerd en goed leesbaar voor iedereen die geïnteresseerd is in haar verhaal.

Een aantal van mijn lezers zou die brief graag willen lezen. Ik heb hem overgeschreven en geef hem bij dezen graag door.
Uit respect voor de liefde en aandacht van de zusters Mispelblom, die enorm veel hebben betekend voor de kliniek en - wat belangrijker is - voor de kinderen, mannen en vrouwen die daar kwamen kuren om een kans te maken op genezing van TBC.
En vooral ook als eerbetoon aan Suzanne Brandsma, die iets heel bijzonders en persoonlijks achterliet voor wie wil weten.


Geachte dames van de apotheek,

Sinds gisteren weet ik dat het voormalig sanatorium aan de Symondstrasse haar deuren voorgoed gaat sluiten. En mijn man zei vrijwel direct tegen mij: ‘Suzanne, nu moet je het doen.’
Net na de oorlog ben ik als jong meisje uit Rotterdam naar Davos gehaald. Wij hadden tijdens de oorlog veel honger gehad en de dokter was bang dat ik TBC had. Ik weet nog zo goed dat hij zei: ‘Meisje, je zult het daar heerlijk hebben in een wereld met bergen tot de hemel.’
Nachten lang bad ik onze lieve God om me terug naar m’n moeder te brengen en ik huilde en huilde zonder te stoppen. Tot op een dag mevrouw Mispelblom langs kwam. Ze gaf mij stiekem onder de lakens een rolletje King-pepermunt en fluisterde zachtjes: ‘Zullen we die tranen van jou eens in een potje stoppen?’
En dat deden we. Zij kwam met een pot en ik stopte ze erin. En het gekke was, het huilen werd minder, steeds als ik naar die pot keek, dacht ik aan m’n moeder maar dan nam ik snel een pepermuntje en dan stopte het huilen. Toen de pot vol was, dacht ik: nu is het genoeg. Ik ga beter worden en daarna ga ik naar huis. En zo is het gegaan. Ik knapte langzaam op en toen ik aan kwam op het station in Rotterdam na twee jaar Davos hield ik de pot met tranen voorzichtig rechtop.

Nu ben ik inmiddels 70 jaar. De pot met tranen heb ik altijd op mijn nachtkastje staan. Natuurlijk heb ik tijdens mijn leven diverse malen erg gehuild, verdriet over verlies, soms tranen van geluk. Dan ging de pot open en stroomden ze erin.
Maar gisteren heb ik pas voor ’t eerst eenzelfde soort tranen gehuild als toen in de kliniek. Gek, zo lang daarna. Tranen van verdriet, over gemis, over afscheid, bijzondere tranen. Ik heb een King-pepermuntje genomen en heb aan u gedacht. Heb mijn tranen in het flesje gelaten en dacht: ik stuur ze op, ze zijn voor u, voor de kliniek als dank voor een tijd die mij van een klein meisje heeft gemaakt tot wie ik nu ben.

Lieve groet, Suzanne Brandsma