De brief
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
03 April 2011 | Zwitserland, Davos
Bij de pot met verzamelde tranen van Suzanne Brandsma in de vitrinekast die gewijd is aan het voormalig sanatorium aan de Symondstrasse in Davos staat haar brief. Geplastificeerd en goed leesbaar voor iedereen die geïnteresseerd is in haar verhaal.
Een aantal van mijn lezers zou die brief graag willen lezen. Ik heb hem overgeschreven en geef hem bij dezen graag door.
Uit respect voor de liefde en aandacht van de zusters Mispelblom, die enorm veel hebben betekend voor de kliniek en - wat belangrijker is - voor de kinderen, mannen en vrouwen die daar kwamen kuren om een kans te maken op genezing van TBC.
En vooral ook als eerbetoon aan Suzanne Brandsma, die iets heel bijzonders en persoonlijks achterliet voor wie wil weten.
Geachte dames van de apotheek,
Sinds gisteren weet ik dat het voormalig sanatorium aan de Symondstrasse haar deuren voorgoed gaat sluiten. En mijn man zei vrijwel direct tegen mij: ‘Suzanne, nu moet je het doen.’
Net na de oorlog ben ik als jong meisje uit Rotterdam naar Davos gehaald. Wij hadden tijdens de oorlog veel honger gehad en de dokter was bang dat ik TBC had. Ik weet nog zo goed dat hij zei: ‘Meisje, je zult het daar heerlijk hebben in een wereld met bergen tot de hemel.’
Nachten lang bad ik onze lieve God om me terug naar m’n moeder te brengen en ik huilde en huilde zonder te stoppen. Tot op een dag mevrouw Mispelblom langs kwam. Ze gaf mij stiekem onder de lakens een rolletje King-pepermunt en fluisterde zachtjes: ‘Zullen we die tranen van jou eens in een potje stoppen?’
En dat deden we. Zij kwam met een pot en ik stopte ze erin. En het gekke was, het huilen werd minder, steeds als ik naar die pot keek, dacht ik aan m’n moeder maar dan nam ik snel een pepermuntje en dan stopte het huilen. Toen de pot vol was, dacht ik: nu is het genoeg. Ik ga beter worden en daarna ga ik naar huis. En zo is het gegaan. Ik knapte langzaam op en toen ik aan kwam op het station in Rotterdam na twee jaar Davos hield ik de pot met tranen voorzichtig rechtop.
Nu ben ik inmiddels 70 jaar. De pot met tranen heb ik altijd op mijn nachtkastje staan. Natuurlijk heb ik tijdens mijn leven diverse malen erg gehuild, verdriet over verlies, soms tranen van geluk. Dan ging de pot open en stroomden ze erin.
Maar gisteren heb ik pas voor ’t eerst eenzelfde soort tranen gehuild als toen in de kliniek. Gek, zo lang daarna. Tranen van verdriet, over gemis, over afscheid, bijzondere tranen. Ik heb een King-pepermuntje genomen en heb aan u gedacht. Heb mijn tranen in het flesje gelaten en dacht: ik stuur ze op, ze zijn voor u, voor de kliniek als dank voor een tijd die mij van een klein meisje heeft gemaakt tot wie ik nu ben.
Lieve groet, Suzanne Brandsma
Een aantal van mijn lezers zou die brief graag willen lezen. Ik heb hem overgeschreven en geef hem bij dezen graag door.
Uit respect voor de liefde en aandacht van de zusters Mispelblom, die enorm veel hebben betekend voor de kliniek en - wat belangrijker is - voor de kinderen, mannen en vrouwen die daar kwamen kuren om een kans te maken op genezing van TBC.
En vooral ook als eerbetoon aan Suzanne Brandsma, die iets heel bijzonders en persoonlijks achterliet voor wie wil weten.
Geachte dames van de apotheek,
Sinds gisteren weet ik dat het voormalig sanatorium aan de Symondstrasse haar deuren voorgoed gaat sluiten. En mijn man zei vrijwel direct tegen mij: ‘Suzanne, nu moet je het doen.’
Net na de oorlog ben ik als jong meisje uit Rotterdam naar Davos gehaald. Wij hadden tijdens de oorlog veel honger gehad en de dokter was bang dat ik TBC had. Ik weet nog zo goed dat hij zei: ‘Meisje, je zult het daar heerlijk hebben in een wereld met bergen tot de hemel.’
Nachten lang bad ik onze lieve God om me terug naar m’n moeder te brengen en ik huilde en huilde zonder te stoppen. Tot op een dag mevrouw Mispelblom langs kwam. Ze gaf mij stiekem onder de lakens een rolletje King-pepermunt en fluisterde zachtjes: ‘Zullen we die tranen van jou eens in een potje stoppen?’
En dat deden we. Zij kwam met een pot en ik stopte ze erin. En het gekke was, het huilen werd minder, steeds als ik naar die pot keek, dacht ik aan m’n moeder maar dan nam ik snel een pepermuntje en dan stopte het huilen. Toen de pot vol was, dacht ik: nu is het genoeg. Ik ga beter worden en daarna ga ik naar huis. En zo is het gegaan. Ik knapte langzaam op en toen ik aan kwam op het station in Rotterdam na twee jaar Davos hield ik de pot met tranen voorzichtig rechtop.
Nu ben ik inmiddels 70 jaar. De pot met tranen heb ik altijd op mijn nachtkastje staan. Natuurlijk heb ik tijdens mijn leven diverse malen erg gehuild, verdriet over verlies, soms tranen van geluk. Dan ging de pot open en stroomden ze erin.
Maar gisteren heb ik pas voor ’t eerst eenzelfde soort tranen gehuild als toen in de kliniek. Gek, zo lang daarna. Tranen van verdriet, over gemis, over afscheid, bijzondere tranen. Ik heb een King-pepermuntje genomen en heb aan u gedacht. Heb mijn tranen in het flesje gelaten en dacht: ik stuur ze op, ze zijn voor u, voor de kliniek als dank voor een tijd die mij van een klein meisje heeft gemaakt tot wie ik nu ben.
Lieve groet, Suzanne Brandsma
-
03 April 2011 - 21:06
Anjo:
Hoi stokmaatje.
Elke zondagavond kijk ik uit naar je weekverslag. Kop op hoor, tijd glijdt vanzelf voorbij en je ben slechts eventjes verderop. Ik heb skype, nu. Kun je me ff mailen om contact te proberen, als je tijd hebt? Ik weet niet welk email je gebruikt, daar. Liefs van ons 5 -
03 April 2011 - 21:19
Els:
Hallo El,
Mooi is het om al die verhalen van je te lezen. Maar ik moet ook goed "luisteren" om tussen al die regels door te weten te komen hoe het met je gaat. Blijf maar positief denken El, maar huilen mag ook. Fijn voor je dat Dick bijna bij je komt. Peter en ik hebben hem op het feest van Andries en Roos gesproken. Dat feest, maar ook het gesprek met Dick was erg leuk. Jammer dat je daar niet kon zijn, gesteld als het had gekund, dat je dan had gekund als je begrijpt wat ik bedoel. Hoe beleef je de zondagen El? Dat zit ik te bedenken na een fijne dag ontmoeting met God en mensen. Gelukkig is dat niet van een bepaalde plaats afhankelijk, maar ik vroeg het me gewoon af. Veel sterkte El! Hopelijk wordt die intense vermoeidheid minder. Hartelijke groeten, ook van Peter. -
03 April 2011 - 21:38
Joke:
He lieve Elise,
Hoop van harte dat je niet verdwaalt in je fractalen en allerlei andere en nog diepere beschouwingen om je leven daar te leven.Heel gehoorzaam heb ik de site van die heer Mandelbrot bezocht, leuk, dank voor de tip!!
Verder zit er nu een kwart van je tijd op daar?
Hoe ziet je dag eruit, momenteel?
En slaap je goed?
Ons gebed onder je kussen. xxxx
Herman en Joke
-
03 April 2011 - 22:05
Chris:
Halo Elise,een prachtige brief.Ja er is daar in Davos veel veranderd hopenlijk naar het goede.Overal bezuinigen dat merk ik ook in Nijkerk.
Medicijnen veranderen van naam en
volgens mijn overtuiging ook de kwaliteit.
Groetjes en sterkte!! -
03 April 2011 - 22:19
Heleen Smit:
Lieve Elise,
Bedankt voor je prachtige verslagen.
Wat fijn dat ik even kan reageren.
Ben natuurlijk erg benieuwd hoe het met je gaat.
Mooi die pot met tranen, soms hebben we het nodig .
Veel liefs,
Heleen
-
04 April 2011 - 05:45
Chantal:
Zo mooi hoe jij, in dit verslag en het verslag ervoor, je woorden en journalistieke kwaliteiten weer laat gaan. Prachtig liesje, haal daar kracht uit.
Liefs, Chantal xxx -
04 April 2011 - 08:08
Ineke:
Lieve El,
Wat een prachtig verhaal. We denken vaak aan je en wensen je sterkte vanuit een half bewolkt Nederland (hier geen balkontherapie). We bidden voor je en je weet wie jouw eigen pot met tranen in z'n hand houdt. liefs R & I -
04 April 2011 - 08:27
Joop CBB:
Wat in indrukwekkend verhaal.... de verzamelde tranenpot. Het zou de titel van een boek kunnen zijn. Je talent om te schrijven laat je helemaal tot zijn recht komen. Fijn vor ons om het op afstand zo te kunnen volgen. Vele fans zullen zeker weer uitzien naar het volgende verhaal. Uiteraard wensen wij jou heel veel sterkte toe en een voorspoedig herstel. Stapje voor stapje je gezondheid weer herwinnen. Groeten namens het hele audioteam. -
04 April 2011 - 08:39
Joke Van Til:
Hier zit een boek in.....wat beschrijf je het toch prachtig.
Vanaf nu ga ik je zeker volgen, las het gisteren in het kerknieuws.
Sterkte daar!
Groetjes Joke en de mannen. -
04 April 2011 - 09:55
Celleke:
Hai lieve El, je beschrijft het
allemaal weer prachtig!Zelfs hier in Spain is het heerlijk om het lezen.Mooi ook van Suzanne Brandsma je kunt je er echt een voorstelling van maken en dat is altijd het knappe van jullie schrijvers!
Beso Cel -
04 April 2011 - 19:11
Kees:
En vandaag is het 4 april, op de kalender in ons wc-tje staan 2 namen die vandaag iets te vieren hebben. Jullie zijn nu ver weg van elkaar, fysiek, maar de band na al die jaren is niet te scheiden door de vele kilometers . We wensen jullie de zegen van God en dikke kussen van mij en Ing sterkte meisje en schrijf maar lekker door. -
04 April 2011 - 19:29
Pappa:
Jij hebt hierover toch ook iets geschreven ? Wil je me dat dormailen ?
Megadanki Paps -
04 April 2011 - 19:39
Herma:
Ha Elise,
Dank voor je kaart uit Davos! Ik lees vol aandacht je belevenissen, hoe gaat het met jou? En hoe kom je door alle dagen, veel gevuld met therapie enzo? Fijn dat deze communicatie middelen bestaan en dat ik zo met je mee kan leven!!!
Veel sterkte en liefs ook van Jan. Herma -
04 April 2011 - 20:17
Margriet:
Lieve Elise, Fijn dat je je 'wel en wee' deelt met ons. Het voelt alsof we er een beetje bij zijn en we straks niet het gevoel hebben dat we je drie maanden lang niet hebben gesproken. Ik hoop echt van harte voor je dat je uithoudingsvermogen met het zwemmen gaat toenemen de komende tijd. Het 'tranenverhaal' is heel bijzonder. Bij ons thuis werd altijd gezegd dat we onze tranen maar in een flesje moesten bewaren voor 'later'. Grote mensen tranen spreken van groter leed. Dat zal ik nu niet onderschrijven maar toen wist je niet beter. Mijn moeder haar zus heeft vlak na de oorlog zelf tbc gekregen in Sonnevanc, waar ze werkte. Ze is er aan overleden. Ik denk dat wanneer je in de geschiedenissen van de patienten daar duikt je heel wat bijzondere levensverhalen kunt schrijven.
Volgens mij ben je inmiddels ook 'poepiebruin' en zijn wij straks zelfs met ons zomerkleurtje 'bleekscheten' vergeleken met jou. Dikke knfff, margriet -
05 April 2011 - 13:28
Zomer 31:
Heeey Elise,
Ik kwam je tegen op mijn blog toen ik mijn verhaal typte :) ik ga je blog zeker bij houden zet hem op en hou je taai he!
Liefs je buurmeisje uit Davos hahaha. -
08 April 2011 - 15:19
Marshal:
Wat een lief hart, een huilend hart, een dankbaar hart, een geduldig hart en een vrijgevig hart vol respect, aanbidding en toewijding maar boven alles medeleven ... een opsteker voor mij, dank je wel mijn lieve zuster voor het doorgeven ... Mijn liefde in Christus geef ik je .. JBU, MM xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
