Op weg naar de goede weg - deel I

Zaterdagmorgen.
Buiten regent het natte sneeuw, de bergen hullen zich in mist en stilzwijgen. Vanaf de eerste ochtend dat ik hier wakker werd, zijn de weergoden in mineur. Misschien is dat maar goed ook, want we mogen er toch niet uit.

Het leven in de Wolfgangkliniek start namelijk met een vrijwillig verplichte opsluiting in huis. Die duurt een dag of tien, tot het hele intaketraject met gesprekken en testen achter de rug is. De verandering van luchtdruk en hoogte, de lange reis, de nieuwe indrukken en het uitblijven van de adrenalineshots heeft op alle revalidanten die hier net gearriveerd zijn hetzelfde effect: we waren al total loss en nu zijn we het zelfs in de overtreffende trap.

Bijkomen in je privédomein, nadat je voor de zoveelste keer verdwaald bent in het Wolfgang-parcours, is dan ook geen overbodige luxe. Om je afspraken op tijd te bereiken, moet je zeker een halfuur eerder vertrekken en het liefst een tomtom meenemen. Het complex bestaat namelijk uit vijf gebouwen met bijgebouwen. Omdat het ene er eerder was dan het ander, heeft een creatieve geest ze in een later stadium aan elkaar geknutseld via gangen, liften, trappen en sluizen.

Voor de argeloze, kersverse revalidant vormen ze echter een waarlijk gordiaanse knoop, die zonder geavanceerde navigatietools alleen te ontwarren is aan de hand van allerlei pictogrammen en letters in de liften en op de muren. Samen vormen die weer een soort rebus die je de weg zou kunnen wijzen naar je afspraak. Maar dan moet je wel de handleiding bij je hebben waarin de symbolen nader worden verklaard. Die is ons natuurlijk ook bij aankomst verstrekt, zeker, maar hij is gewoon wat onhandig voor onderweg…

Hier heb ik een aardige oefening die zich driemaal daags herhaalt. Loop je even mee?

Om een maaltijd te bemachtigen, moet ik vanuit mijn kamer eerst de hoek om, de gang door, de hoek om, een hal door naar de lift, die me van verdieping 2 (terwijl we toch echt op de 4e zitten!) naar verdieping 0 brengt. Dan word ik via blauwe lijnen (die om onnavolgbare redenen halverwege plotseling rood worden) drie hoeken omgevoerd naar de volgende lift, die mij moet afzetten op verdieping 1. Als ik de lift uitkom, heb ik nog maar 2 hoeken en een immens lange traverse voor de boeg, voor ik - inmiddels uitgehongerd en happend naar zuurstof – eindelijk aan mijn ronde langs het buffet kan beginnen.

Kortom: ik ben nooit eerder in mijn leven zo vaak het hoekje om gegaan als hier in het NAD. Geen wonder dat ze ons die eerste dagen nog niet op de buitenwereld durven loslaten… Ze zouden in Davos-dorp eens denken dat er zombies uit de kliniek komen!

*** Wordt vervolgd ***