Op weg naar de goede weg - deel I
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
19 Maart 2011 | Zwitserland, Davos
Zaterdagmorgen.
Buiten regent het natte sneeuw, de bergen hullen zich in mist en stilzwijgen. Vanaf de eerste ochtend dat ik hier wakker werd, zijn de weergoden in mineur. Misschien is dat maar goed ook, want we mogen er toch niet uit.
Het leven in de Wolfgangkliniek start namelijk met een vrijwillig verplichte opsluiting in huis. Die duurt een dag of tien, tot het hele intaketraject met gesprekken en testen achter de rug is. De verandering van luchtdruk en hoogte, de lange reis, de nieuwe indrukken en het uitblijven van de adrenalineshots heeft op alle revalidanten die hier net gearriveerd zijn hetzelfde effect: we waren al total loss en nu zijn we het zelfs in de overtreffende trap.
Bijkomen in je privédomein, nadat je voor de zoveelste keer verdwaald bent in het Wolfgang-parcours, is dan ook geen overbodige luxe. Om je afspraken op tijd te bereiken, moet je zeker een halfuur eerder vertrekken en het liefst een tomtom meenemen. Het complex bestaat namelijk uit vijf gebouwen met bijgebouwen. Omdat het ene er eerder was dan het ander, heeft een creatieve geest ze in een later stadium aan elkaar geknutseld via gangen, liften, trappen en sluizen.
Voor de argeloze, kersverse revalidant vormen ze echter een waarlijk gordiaanse knoop, die zonder geavanceerde navigatietools alleen te ontwarren is aan de hand van allerlei pictogrammen en letters in de liften en op de muren. Samen vormen die weer een soort rebus die je de weg zou kunnen wijzen naar je afspraak. Maar dan moet je wel de handleiding bij je hebben waarin de symbolen nader worden verklaard. Die is ons natuurlijk ook bij aankomst verstrekt, zeker, maar hij is gewoon wat onhandig voor onderweg…
Hier heb ik een aardige oefening die zich driemaal daags herhaalt. Loop je even mee?
Om een maaltijd te bemachtigen, moet ik vanuit mijn kamer eerst de hoek om, de gang door, de hoek om, een hal door naar de lift, die me van verdieping 2 (terwijl we toch echt op de 4e zitten!) naar verdieping 0 brengt. Dan word ik via blauwe lijnen (die om onnavolgbare redenen halverwege plotseling rood worden) drie hoeken omgevoerd naar de volgende lift, die mij moet afzetten op verdieping 1. Als ik de lift uitkom, heb ik nog maar 2 hoeken en een immens lange traverse voor de boeg, voor ik - inmiddels uitgehongerd en happend naar zuurstof – eindelijk aan mijn ronde langs het buffet kan beginnen.
Kortom: ik ben nooit eerder in mijn leven zo vaak het hoekje om gegaan als hier in het NAD. Geen wonder dat ze ons die eerste dagen nog niet op de buitenwereld durven loslaten… Ze zouden in Davos-dorp eens denken dat er zombies uit de kliniek komen!
*** Wordt vervolgd ***
Buiten regent het natte sneeuw, de bergen hullen zich in mist en stilzwijgen. Vanaf de eerste ochtend dat ik hier wakker werd, zijn de weergoden in mineur. Misschien is dat maar goed ook, want we mogen er toch niet uit.
Het leven in de Wolfgangkliniek start namelijk met een vrijwillig verplichte opsluiting in huis. Die duurt een dag of tien, tot het hele intaketraject met gesprekken en testen achter de rug is. De verandering van luchtdruk en hoogte, de lange reis, de nieuwe indrukken en het uitblijven van de adrenalineshots heeft op alle revalidanten die hier net gearriveerd zijn hetzelfde effect: we waren al total loss en nu zijn we het zelfs in de overtreffende trap.
Bijkomen in je privédomein, nadat je voor de zoveelste keer verdwaald bent in het Wolfgang-parcours, is dan ook geen overbodige luxe. Om je afspraken op tijd te bereiken, moet je zeker een halfuur eerder vertrekken en het liefst een tomtom meenemen. Het complex bestaat namelijk uit vijf gebouwen met bijgebouwen. Omdat het ene er eerder was dan het ander, heeft een creatieve geest ze in een later stadium aan elkaar geknutseld via gangen, liften, trappen en sluizen.
Voor de argeloze, kersverse revalidant vormen ze echter een waarlijk gordiaanse knoop, die zonder geavanceerde navigatietools alleen te ontwarren is aan de hand van allerlei pictogrammen en letters in de liften en op de muren. Samen vormen die weer een soort rebus die je de weg zou kunnen wijzen naar je afspraak. Maar dan moet je wel de handleiding bij je hebben waarin de symbolen nader worden verklaard. Die is ons natuurlijk ook bij aankomst verstrekt, zeker, maar hij is gewoon wat onhandig voor onderweg…
Hier heb ik een aardige oefening die zich driemaal daags herhaalt. Loop je even mee?
Om een maaltijd te bemachtigen, moet ik vanuit mijn kamer eerst de hoek om, de gang door, de hoek om, een hal door naar de lift, die me van verdieping 2 (terwijl we toch echt op de 4e zitten!) naar verdieping 0 brengt. Dan word ik via blauwe lijnen (die om onnavolgbare redenen halverwege plotseling rood worden) drie hoeken omgevoerd naar de volgende lift, die mij moet afzetten op verdieping 1. Als ik de lift uitkom, heb ik nog maar 2 hoeken en een immens lange traverse voor de boeg, voor ik - inmiddels uitgehongerd en happend naar zuurstof – eindelijk aan mijn ronde langs het buffet kan beginnen.
Kortom: ik ben nooit eerder in mijn leven zo vaak het hoekje om gegaan als hier in het NAD. Geen wonder dat ze ons die eerste dagen nog niet op de buitenwereld durven loslaten… Ze zouden in Davos-dorp eens denken dat er zombies uit de kliniek komen!
*** Wordt vervolgd ***
-
20 Maart 2011 - 10:15
Gerda:
G. morgen Elise
Fijn voor je dat je nu op een plek bent waar je je gauw beter zult voelen en waar ze iets voor je kunnen betekenen.
En voor de volgende ronde smakelijk eten.
Groetjes en een dikke knuffel uit een zonnig Harderwijk -
20 Maart 2011 - 10:27
Jan Waanders:
Lieve Vriendin,
Echt een enorme overgang voor je....
In korte tijd ben je gewend en loop je 'blind' door al die ruimtes en gebouwen naar je buffet. Hopelijk krijg je na verloop van tijd meer lucht bij het afleggen van die afstand. We denken met je mee en 'dragen je op' in de hoop dat je je dan minder alleen voelt en wordt gesterkt bij het afleggen van dit zware traject.
Een warme knuffel !! -
20 Maart 2011 - 10:33
Christel:
Stuur ik je vanaf hier wat zonnestralen toe :) -
20 Maart 2011 - 11:33
Chantal:
Liefie,
Ik hap naar lucht met je mee... op zoek naar je hapje eten... maar ik ben wel blij het hier te lezen... en je gave voor het woord heb je nog altijd...
Dikke kus,
Chantal xxx -
20 Maart 2011 - 21:49
Anjo:
Hoi El.
Saai uitzicht hoor, al die mooie bergen en sneeuw op de bomen. Maar eh, weet je zeker dat je in Zwitserland bent aangekomen? En niet per ongeluk in het poolgebied. (Daglicht en 23:29 uur?) Toch de verkeerde afslag genomen in de gordiaanse knoop :)
Knuffels -
21 Maart 2011 - 09:31
Katrien Ruitenburg:
Dag Elise,
Dank je wel voor het toestruen van deel 1. Succes met het vinden van je weg!
Katrien -
08 April 2011 - 14:34
Marshal:
Adembenemde panorama's die rust en stabiliteit uitstralen in tegenstelling to je verhaal. De mens is vaak verward door juist de kennis van goed en kwaad, terwijl de natuur probeert alles in evenwicht te houden. In jouw verhaal zie je de contrasten tussen het conceptuele (mens) en het goddelijke (schepper), tenminste een glimp van dat het goed was geweest in den beginne ... JBU, MM xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
