Kerstgroet

Het avontuur Elise in Davos startte precies een jaar geleden. In de eindejaarsdagen van 2010 kreeg ik in het ziekenhuis te horen dat ik ter wille van mijn luchtwegen en conditie beter kon gaan revalideren in een gespecialiseerde kliniek in Zwitserland.

Benieuwd naar het Zwitserleven dat me was vergund door de verzekering en het team van het Nederlands Astmacentrum Davos, bereidde ik mezelf voor op een reis met verdiepingen en doorkijkjes. En ik besloot die te delen met wie deelgenoot wilde zijn.


Meer dan een reis vol verrassingen

Het werd meer dan een reis vol verrassingen. Er waren momenten van schoonheid en verwondering,maar ook van onaangename confrontaties. Met mezelf, met nieuwe beperkingen en afgesneden wegen. Hoog in de bergen, in het nest van het Nederlands Astma Centrum, ver weg van het normale leven, kwam ik terecht in een wereld die meer leek opeen ganzenbordspel. Met regels die volstrekt willekeurig en oneerlijk leken. De een na de ander die na mij kwam, streefde mij al snel voorbij. Terwijl ik zelf een paar keer in ‘de gevangenis’ belandde, om opnieuw een pas op de plaats te moeten maken. Wie met me meegelezen en –geleefd heeft, herinnert zich dat nog wel.

Door mijn raam en vanaf mijn balkon zag ik de seizoenen voorbij trekken. De winter met zijn besneeuwde hellingen en bevroren bomen maakte plaats voor glooiende, grazige weiden vol Alpenbloemen en lentekriebels. En tenslotte, toen er een zomerse bries door de donkergroene naaldbomen zong, was eindelijk mijn tijd gekomen om te vertrekken en terug te keren in de schoot van mijn heerlijke thuis.


Tijd en ruimte

Daarna heb ik niets meer van me laten horen. Er waren er van jullie die me belden of mailden: hoe gaat het nu toch met je? We missen je verhalen! Maar ik had voor mezelf alle tijd en ruimte nodig om te verwerken wat Davos voor me heeft betekend. Stilte om te rouwen over de dood van zowel mijn moeder als een dierbare vriendin die ik in Davos heb leren kennen. En het verlies te leren aanvaarden van wat ik dacht nog aan mogelijkheden te hebben voor nu en later. Tegelijkertijd moest ik zoeken naar een nieuwe balans en ritme in het leven wat ik nog wel heb.


Oprechte en warme dank

Nu is dan het moment gekomen om jullie op de hoogte te brengen van het vervolg van het Davos-avontuur. Met oprechte en warme dank voor jullie betrokkenheid en aandacht gedurende mijn dagen van Zwitser-eenzaamheid, kan ik nu melden dat het naar omstandigheden goed met me gaat. Mijn luchtwegklachten zijn goeddeels tot rust gekomen. De verdiepingen en doorkijkjes in Davos hebben me veel geleerd over wie ik ben en wat van wezenlijk belang voor me is. Daar ben ik ongelofelijk dankbaar voor.

De hoeveelheid energie die ik nu nog dagelijks te besteden heb, is helaas wel veel meer beperkt gebleven dan ik had verwacht. Ik revalideer vanaf mijn thuiskomst drie keer in de week. Heel langzaam zit er gelukkig enige progressie in de resultaten. Misschien groeit de voorraad energie na verloop van tijd wel weer, wie weet. Dat hoop ik in ieder geval en hoop doet leven. Maar ik heb geen enkele garantie gekregen of dat ook werkelijk gaat gebeuren.



Wijze lessen

Van Sint Benedictus van Nursia heb ik wijze lessen geleerd in het afgelopen jaar. En ik ben lang de enige niet, want zijn gedachtegoed is na vele eeuwen onder het stof vandaan gehaald en ook ontdekt door al te drukke managers en carrièretijgers die over de rooie zijn geraakt.
Het zijn voornamelijk lessen over leven met een aandachtig hart. En leren genieten van de beperkte tijd die je toekent aan de dagelijks terugkerende rituelen en bezigheden.
Daardoor heb de draad van het boek dat ik bezig was te schrijven over de snowboardster Bibian Mentel, weer kunnen oppakken. Dat voelt goed.

Hoewel ik door mijn Schepper, de allerhoogste Tuinman, ben teruggesnoeid tot op de tronk van mijn bestaan, zie ik nu met eigen ogen hoe de zegen van dit ondoorgrondelijk snoeiwerk zich langzaam gaat ontvouwen. Er zijn zelfs al nieuwe knoppen zichtbaar, terwijl de winter nota bene nog moet beginnen!


Verbondenheid

Met een dankbaar hart neem ik aldus afscheid van een jaar, waarin mijn leven van een rusteloos zoeken en tasten naar kansen en mogelijkheden, is gekanteld naar innerlijke rust en aanvaarding van wat is.
Er blijft, zoals jullie nu begrijpen, voor mij niet al te veel energie over om iedereen persoonlijk kerstmailtjes en mooie kaarten te sturen. Daarom wens ik jullie, lieve familie, vrienden en bekenden, via de route van ELISEINDAVOS een gezegende eindejaarstijd toe en de vrede van de Eeuwige God en Vader, die alle verstand te boven gaat.

Ieder van ons ervaart in deze dagen persoonlijk de verbondenheid met geliefden. Er is al dan niet behoefte om na te denken over wat het afgelopen jaar is gepasseerd. Om zich alvast voor te bereiden plannen en voornemens voor het nieuwe jaar. Voor mij persoonlijk en velen met mij is speciaal 1e Kerstdag een geheiligde dag, waarop wij opnieuw in dankbaarheid het geschenk koesteren van Gods liefde, die in de geboorte van zijn Zoon gestalte heeft gekregen. Hij is het Licht dat in de wereld is gekomen tot heil van alle mensen. Het Licht dat vanaf dag waarop onze jaartelling zijn aanvang nam, de duisternis uit het leven heeft verdreven van een ieder die in Hem gelooft…

Tot de allerlaatste dag op aarde aanbreekt en we thuisgekomen zijn van onze moeizame trektochten over de bergen waartegen we hebben opgekeken, langs de fascinerende afgronden en de huiveringwekkende diepten van ons bestaan.

A DIEU!

PS: De foto is gemaakt door een VIP die mij dagelijks verwent met creaties van eigen camera: Chantal Huybregts.