De toverberg
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
24 Juni 2011 | Zwitserland, Davos
Tussen de vorige D(eparture)-Day en die van komende maandag zit inmiddels een gat van zes weken, waarin ik geen woord heb toevertrouwd aan eliseindavos, maar waarin mijn wereld in een klap is gekanteld. Ik kom daar straks op terug.
***
In Davos hebben de bergen nu bijna allemaal hun wintermutsen afgezet en hun zomergoed te voorschijn gehaald. Ze koketteren om het hardst met hun majesteitelijk voorkomen, hun antieke rotsformaties en hun groene kleedjes zo weelderig versierd met Alpen-bloemen. Zo lang ze ten minste genegen zijn hun petticoats van wolkenkant omhoog te hijsen voor mijn nieuwsgierige blik. Sinds ik teruggekeerd ben in Davos is hun stemming namelijk nogal wisselvallig.
Zoals ik al eens eerder heb opgemerkt: het fenomeen tijd loopt in dit oord niet synchroon met de klok van Greenwich, al tikt hij op het eerste gezicht keurig mee in het ritme van de secondewijzers in mijn buurt. Het is de spiegel die Thomas Mann toont in zijn lijvige tijdsroman van bijna 1000 bladzijden, getiteld ‘De Toverberg’. Hij schetst daarin een fascinerend beeld van de tijdsbetovering en zinsbegoocheling die alle sanatoriumpatiënten ondergingen wanneer ze eenmaal waren ingelijfd op ‘de toverberg’ (Schatzalp). In het bijzonder legt hij zijn loep over de zielenroerselen van de jonge Duitser Hans Castorp, die slechts voor drie weken ‘naar boven’ ging om zijn neef te bezoeken. De jongeman raakte echter totaal los van het laagland en het gewone leven en verbleef zeven jaar op de berg om uiteindelijk noodgedwongen te vertrekken vanwege het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.
Voor de goede orde: ik ben absoluut niet van plan zeven jaar te blijven op mijn berg en het gewone leven te verzaken. Maar hier in het Nederlands Astmacentrum Davos, aantrekkelijk verpakt in Zwitsers natuurschoon, met daarbinnen een huiselijk aandoende ziekenhuisafdeling, gebeurt toch iets vergelijkbaars met ons. Ook hier beleven de ‘bewoners’ overzichtelijke dagen, zorgvuldig verdeeld in dagdelen met en zonder programmaonderdelen in een gecultiveerde werkelijkheid die het tijdsbesef aantast.
Dat begint al kort na aankomst met de ontdekking dat in deze wereld de jaargetijden slechts in grote lijnen de seizoenskalender volgen. Veel eerder wisselen die elkaar dagelijks of wekelijks af. Dat je op een morgen in de maand juni wakker wordt met een pak sneeuw voor de deur en dat je ’s middags dekking moet zoeken voor de verzengende hitte van de zomerzon, is hier bepaald niet ongewoon.
Vervolgens dringt het vroeg of laat tot ‘de ingezetenen’ door dat ook verleden, heden en toekomst zich dagelijks als een soort hoelahoep om je heen bevinden, zolang je in deze wereld bent opgenomen: zodra je beweegt, bewegen ze met je mee. Gestolde tijd. Ze is zorgvuldig gebundeld, zoals in de glazen potten met attributen uit het voormalig sanatorium in de vitrine van Haus M.
Dus wat zijn dertien weken, als je al weer dertien dagen verder bent en als je dat alleen merkt aan het verspringen van de datum op je horloge, op je laptop en op je mobiel? Wat gisteren voorbij kwam, is er nu ook en morgen is het niet anders: het zijn in zichzelf eindeloze herhalingen van hetzelfde fractale thema. De Prediker had daar al zo zijn ideeën over: wat hier gebeurt, is zo vluchtig en ijl als lucht: het beroert je, het zet je haren overeind, maar je kunt het niet grijpen en vasthouden.
***
Ik heb zojuist het filmpje bekeken dat een van mijn zusjes heeft opgenomen, toen ik voor de laatste keer met mijn lieve moeder heb geskypt en de laatste woorden hier op aarde met haar heb gewisseld. Ze had die middag gehoord dat ze zeer spoedig zou sterven en dat de dokters niets meer voor haar konden doen. Haar kracht, de troost die ze uitstraalde in haar rotsvaste geloof dat haar een plaats was bereid in de hemel en dat ze ons kon loslaten in het vertrouwen dat God ons nooit verlaat, heeft mij opgetild en vleugels gegeven om tijdelijk aan mijn weckflesleven te ontsnappen.
Die kostbare momenten via skype speelden zich volgens de kalender precies drie weken geleden af. Maar wat zijn drie weken in het licht van die vluchtige ogenblikken die, hoewel vastgelegd met een camera, toch in zichzelf ongrijpbaar zijn?
Terug in Davos, terug in de werkelijkheid van weckfles en ganzenbord, met slechts beelden van en herinneringen aan bewogen dagen rond haar sterven en begrafenis, draait de film opnieuw en opnieuw.
Maar mijn moeder is niet meer, terwijl ze mij nog steeds opbeurt met haar liefdevolle woorden.
Mijn moeder is o-verleden: ze is de grens gepasseerd naar een andere dimensie.
En terwijl ik naar de film kijk, stolt de tijd tussen de woorden en beelden die ik hoor en zie. En zelfs als ik mijn laptop sluit, zie en hoor ik haar overal, in mijn wereld hier die zij nooit heeft gekend dan alleen via skype. Ze vergezelt me voortdurend. Vandaag. En morgen. En -voordat de maand juli is verstreken - op mijn persoonlijke D-Day, wanneer de toverberg mij niet langer aan zich kan binden.
-
25 Juni 2011 - 16:12
Elizabeth Van Kampen:
Een ernstig stukje waar duidelijk diep over nagedacht is.
Hier klinkt eenzaamheid door. Begrijp ik goed. Je zit daar natuurlijk helemaal vast in een kleine kring met steeds mensen om je heen.
Toen ik in Zwitserland woonde werkte ik bij een bank en later bij een uitgeverij. Ik nam Franse conversatie lessen, nam de trein naar Genéve, nam de boot over Lac Leman naar Frankrijk, ging zwemmen in Lausanne. Zo kan iedereen natuurlijk op zijn eigen manier genieten.
Maar ik begrijp dat je dolgraag uit die ziekenhuissfeer wilt vertrekken.
Wie weet wordt die wens nog veel vroeger vervulled dan je nu durft te hopen. Soms breekt de zon door!! -
25 Juni 2011 - 18:55
Marianne, Je Zussie:
Het leven zit vol verrassingen....
Wat staat vast? Zelfs de bergen zijn onderhevig aan erosie en afbrokkeling. Maar onze rots is stevig en betrouwbaar. Onze God, die is en was en komen zal. Hij omvat alles wat geweest is en zal zijn. In Hem is de vluchtigheid ontdaan van alle melancholie. Alles heeft zin en zijn doel en tijd. Hij geeft betekenis aan alles, ook aan het leven dat voorbij is gegaan. Moes is bij Hem en alles wat Hij in haar heeft gelegd heeft eeuwigheidswaarde.... we laten los maar het is tijdelijk. Moed zusje. Wanneer tijd werkelijk geen betekenis meer heeft zal alles kloppen. Wat een vooruitzicht. Sterkte om in de huidige dimensie te blijven geloven en te vertrouwen.
Liefs, Marianne -
25 Juni 2011 - 19:06
Janthe:
Wat een inwendige pijn hé het verlies van een moeder !!!?
Je kunt van heimwee in elkaar zakken als je er bij stilstaat haar nooit meer hier te zien of te horen.
Maar Elise gun het haar, dat ze nu staat te zingen aan de glazen zee en met Jezus in haar buurt. Voor haar was het leven ook zwaar de laatste jaren.
Lieverd ik denk gedurig aan je en bid voor je om herstel en kracht.Wat was het fijn om je weer even te zien en te spreken. -
25 Juni 2011 - 19:47
Hettie Koens:
Lieve Elise,
wat is er veel ingrijpends gebeurd tussen je laatste en je huidige blogje: je moeder overleden, wat heftig! Ik wil je veel sterkte toewensen, juist ook nu je zo ver weg zit van je familie. Wat fijn dat er zoiets bestaat als skypen, internet, en dat je op deze manier contact kan houden, zelfs met beeld erbij. Ook wil ik je moed toewensen daar en ik hoop met vele anderen dat je verblijf daar niet al te lang meer hoeft te duren. Ook bij ons wordt je meegenomen in gebed,
liefs van Hettie -
25 Juni 2011 - 20:15
Elizabeth De Kievit:
wat ontroerend hoe je dat opschrijft. Wat zul je haar (gaan) missen. En ook al zat je zover weg toen ze stierf... niet veel mensen bezitten beeld van het moment dat er afscheid genomen wordt.
Dat is wel heel bijzonder.
Heel veel troost en sterkte toegewenst.
Nu en in wat voor omgeving ook. -
25 Juni 2011 - 21:45
Tea Kloeze:
lieve Elise, wat kan je allemaal mooi verwoorden, alles wat je de laatste tijd hebt meegemaakt. De troost die je van je moeder meekreeg om verder te kunnen. Toen mijn vader stierf kreeg ik door wat tijd eigenlijk maar heel betrekkelijk is. Wat is 80 jaren op de eeuwigheid, Straks altijd wonen in Gods Huis, voor altijd bij Hem, daar komt nooit een eind aan. Lieve nicht ik hoop dat je kracht krijgt om verder te kunnen en je een manier vindt en ontdekt om met je longen te leven en ook dat het met Dick goed zal gaan. Ik houd erg veel van je en Albert ook, lieve knuffel van ons Tea -
26 Juni 2011 - 05:02
Chantal:
Je gave om het in woorden te vatten is weer heel mooi, prachtig meis... hou nog oven vol, in augustus kom je ik met al mijn warmte omhelzen...
Tot die tijd, digiknuffies
Chantal xxx -
26 Juni 2011 - 10:14
Nelly:
lieve Elise,
wat kan ik nog zeggen, wat nog schrijven, na al wat jij zo bijzonder uit je digipen laat rollen en op alle mooie lieve reacties van familie en vrienden:
je bent een lieve schat!
sterkte, liefs en geef niet op!
nelly -
26 Juni 2011 - 12:41
Eljoke:
Gezien en gesproken hebben we elkaar uitgebreid - rest me nog te zeggen dat het nu aftellen is. Over een paar weken ga je uit Davos-sferen de Nederlandse wereld weer in, met je geliefden om je heen. Met alle gekregen handvatten moet dat lukken met die longen van je!
Warme groet, ook van Leen, uit tropisch Italië.
-
26 Juni 2011 - 18:33
Joke:
Vanmorgen Dick gesproken, die vertelde over jullie heftige maar waardevolle tijd hier.
Wat beschrijf je alles toch prachtig en wat fijn om zo mee te kunnen leven met alles wat jou beweegt.
Sterkte met de laatste weken daar.
In gebed heel dichtbij,
Liefs Joke van Til -
27 Juni 2011 - 07:40
Peter Ermelo:
Hoi Elise,
Fijn om weer een mooi stukje proza van je te lezen. Vooral je beschrijving van de wolken die (soms) het zicht op de bergtoppen benemen, is aardig :-).
Ook lees ik over de filosoof in jou. Verbaast me niets; zo ken ik je en de plaats en gebeurtenissen dragen er (slechts) aan bij. Tenslotte, ter bemoediging: je moeder, wij allemaal, tijdelijke mensen maar opgenomen in, gedragen door Vaders eeuwige armen. Zo leeft zij, zo leven wij, slechts gescheiden door de drempel van de dood. Door HEM geslecht! Een goede tijd je laatste etappe daar! Liefs, Pierre
-
27 Juni 2011 - 08:38
Ronald:
Wat maak je veel mee! Ik wens je veel sterkte. Hoop dat je je gesterkt weet door gebed en de lieve woorden die mensen hier achter laten.
Ik denk aan je.
Gr Ronald -
27 Juni 2011 - 16:59
Marlies:
Lieve Elise,
Een hartelijke groet van je eigen Veluwe. Ik hoop dat je je veel beter voelt. Ik weet niet zo goed wat ik verder zeggen moet. Eigenlijk alleen dat ik vaker en meer aan je denk dan ik laat blijken.
Marlies -
27 Juni 2011 - 21:18
Joke S:
xxx
-
30 Juni 2011 - 09:47
Loes Dubbelzes:
Lieve Elise,
vanuit Schotland lees ik dit.
Psalm 121 komt bij mij boven, als ik ook hier naar de "toverbergen" kijk, die zich steeds weer hullen in mist en wolken om dan vervolgens weer een plek zon en schaduw te vertonen.Altijd en snel veranderlijk,net als het leven.
Ik hef mijn ogen op naar de bergen,vanwaar zal mijn Hulp komen?
het antwoord kennen we!
Liefs Loes -
02 Juli 2011 - 20:07
Katrien:
Dank voor het delen. Heel veel sterkte!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley