D-Day
Door: eliseindavos
Blijf op de hoogte en volg Elise
16 Mei 2011 | Zwitserland, Davos
Vanmorgen vroeg hebben we zeven lotgenoten uitgezwaaid. Voor mij was dit de derde keer dat ik dit meemaak in de negen weken dat ik hier nu zit.
Allemaal hebben ze het einde van hun eigen ganzenbordtraject bereikt, dat is het mooie van het spel waarin iedereen hier in het Nederlands Astmacentrum Davos wordt opgenomen.
Het idee dat ik terecht gekomen was in een reality ganzenbordspel nestelde zich in mijn hoofd toen ik vol overtuiging in de race was naar mijn eigen finish en keer op keer zoveel plaatsen terug moest. Tot mijn schrik zelfs ineens in de “gevangenis” belandde. En hoe ik me ook had ingespannen om nog eens extra hoge ogen te gooien, het mocht niet baten.
Ik moest tenslotte zelfs helemaal terug naar af en het spel opnieuw beginnen. Dat was moeilijk, terwijl ik om mij heen sommigen tien plaatsen zag opschuiven om met trots hun persoonlijke finish te incasseren. Anderen bleken zelfs vijftien of meer posities te winnen ten opzichte van hun start.
De een heeft er zes weken over gedaan, de ander drie of vier maanden en een enkeling zelfs een vol jaar. Een voor een zijn ze er klaar voor om zich los te maken van het reality ganzenbordspel van het NAD. En ik gun het ze van harte; ze hebben er alles voor gegeven.
Vandaag is hun D-Day, hun Departure Day, en zweven ze op de vleugels van Swiss Air terug naar hun eigen leven om zelfstandig verder te vliegen…
***
Elke nieuwe D-Day maakt heftige emoties los bij zowel de achterblijvers als de vertrekkers. Het confronteert ons allemaal met het verlangen ook klaar te zijn en naar huis te kunnen terugkeren. Sommigen weten waar ze aan toe zijn: die kunnen aftellen. Maar een aantal verkeert, net als ik, in onzekerheid over de duur van het verblijf. De vraag: hoelang nog, speelt ons dagelijks door het hoofd.
Omdat mijn gevoel voor tijd is omgebogen, heb ik er nauwelijks notie van dat ik hier al of nog maar negen weken ben. Het konden net zo goed negen dagen of negen maanden zijn. Vanuit dat perspectief valt het dus mee. Aan de andere kant: elke dag langer van huis is en blijft ook daadwerkelijk een dag langer van huis.
Het wonen met vreemden onder elkaar is op zichzelf al een enerverende ervaring voor nagenoeg iedereen. Het voor vele weken of maanden veroordeeld zijn tot elkaar, zonder aanziens des persoons, levert werkelijk alle schakeringen van drama’s op die met name soapseries zo geliefd maken.
Op D-day komt het daarom ook tot een onvermijdelijk hoogtepunt. Er zijn er die vrienden voor het leven zijn geworden en met een bloedend hart afscheid nemen. Anderen hebben in de loop der tijd een haat-liefde verhouding ontwikkeld en zijn opgelucht dat ze niet langer op elkaars lip zitten.
De groepsdynamiek verandert om de drie weken dus behoorlijk ingrijpend met het vertrek van een deel van de oude garde en de komst van de nieuwe aanwas. Daartussen zit een luwte van zo’n 36 uur, waarin verwarring, verdriet en opluchting rondwaren over de afdeling. Er ontstaan nieuwe combinaties van lotgenoten die besluiten nu voortaan in pais en vree samen te eten, of het vluchtig contact dat er al wel was voor de komende periode te intensiveren.
Zelf houd ik me liever wat afzijdig, al sluit ik me zeker niet af voor degenen met wie ik mijn lot deel. Ik heb hier een aantal fijne mensen ontmoet, die ik geregeld zie en waarvoor ik diep respect heb. Maar ik heb ook de stilte van mijn eigen ganzenbordgevangenis inmiddels leren waarderen. Zo erg is het niet om eens een paar beurten over te slaan. Het geeft tijd en ruimte om op adem te komen, nu ik mezelf opnieuw moet uitvinden in een voor mij onbekend terrein waarvan ik geen kaart bezit.
Het ganzenpad dat van mijn dal naar de top loopt, waar ik ruimte heb om mijn nieuwe vleugels uit te proberen, is vooralsnog grillig en onduidelijk. Ik moet de aanwijzingen van mijn gidsen zorgvuldig en op de voet volgen. De dobbelsteen helpt me in dit stadium niet. Nu eens slingert het paadje omhoog, dan weer wat omlaag. Met af en toe doorkijkjes naar waar ik heen ga of waar ik vandaan kwam. Ik loop bepaald niet comfortabel, maar ik vertrouw erop dat achter de volgende bocht een bankje op mij wacht waarop ik kan uitrusten en genieten van het uitzicht.
***
Ik herinner me nu ineens een oude bank op het Schotse eiland Iona. Hij stond er onverwachts, te midden van ruines en grasland vol zomerbloemen. Rest and Remember, las ik op de uitgesleten inscriptie in de rugleuning. Het was een warme uitnodiging om wat tijd voor mezelf te nemen en te voelen hoe moe ik eigenlijk was van de lange reis, en hoe welkom.
Dat was dertig jaar geleden. Ik had nog niet zoveel herinneringen op zak als nu en vergat de tekst terwijl ik gefascineerd naar de blauwe zee staarde.
Pas nu herinner ik mij die bank, op het moment dat ik de uitnodiging aanvaard om te rusten. Ik neem de tijd en als ik terugkijk zie ik dat ik –net als Klein Duimpje - mijn pad heb geplaveid met allerlei soorten kruimels uit mijn leven: mooie, droevige, interessante, gelukkige en verdrietige afdrukken van gebeurtenissen en ervaringen.
Het verschil is dat ik die kruimels niet nodig heb om thuis te komen. Ik heb een veel betere Gids die mij naar de volgende doorwaadbare plaats leidt, die mij dichter bij D-Day brengt.
Allemaal hebben ze het einde van hun eigen ganzenbordtraject bereikt, dat is het mooie van het spel waarin iedereen hier in het Nederlands Astmacentrum Davos wordt opgenomen.
Het idee dat ik terecht gekomen was in een reality ganzenbordspel nestelde zich in mijn hoofd toen ik vol overtuiging in de race was naar mijn eigen finish en keer op keer zoveel plaatsen terug moest. Tot mijn schrik zelfs ineens in de “gevangenis” belandde. En hoe ik me ook had ingespannen om nog eens extra hoge ogen te gooien, het mocht niet baten.
Ik moest tenslotte zelfs helemaal terug naar af en het spel opnieuw beginnen. Dat was moeilijk, terwijl ik om mij heen sommigen tien plaatsen zag opschuiven om met trots hun persoonlijke finish te incasseren. Anderen bleken zelfs vijftien of meer posities te winnen ten opzichte van hun start.
De een heeft er zes weken over gedaan, de ander drie of vier maanden en een enkeling zelfs een vol jaar. Een voor een zijn ze er klaar voor om zich los te maken van het reality ganzenbordspel van het NAD. En ik gun het ze van harte; ze hebben er alles voor gegeven.
Vandaag is hun D-Day, hun Departure Day, en zweven ze op de vleugels van Swiss Air terug naar hun eigen leven om zelfstandig verder te vliegen…
***
Elke nieuwe D-Day maakt heftige emoties los bij zowel de achterblijvers als de vertrekkers. Het confronteert ons allemaal met het verlangen ook klaar te zijn en naar huis te kunnen terugkeren. Sommigen weten waar ze aan toe zijn: die kunnen aftellen. Maar een aantal verkeert, net als ik, in onzekerheid over de duur van het verblijf. De vraag: hoelang nog, speelt ons dagelijks door het hoofd.
Omdat mijn gevoel voor tijd is omgebogen, heb ik er nauwelijks notie van dat ik hier al of nog maar negen weken ben. Het konden net zo goed negen dagen of negen maanden zijn. Vanuit dat perspectief valt het dus mee. Aan de andere kant: elke dag langer van huis is en blijft ook daadwerkelijk een dag langer van huis.
Het wonen met vreemden onder elkaar is op zichzelf al een enerverende ervaring voor nagenoeg iedereen. Het voor vele weken of maanden veroordeeld zijn tot elkaar, zonder aanziens des persoons, levert werkelijk alle schakeringen van drama’s op die met name soapseries zo geliefd maken.
Op D-day komt het daarom ook tot een onvermijdelijk hoogtepunt. Er zijn er die vrienden voor het leven zijn geworden en met een bloedend hart afscheid nemen. Anderen hebben in de loop der tijd een haat-liefde verhouding ontwikkeld en zijn opgelucht dat ze niet langer op elkaars lip zitten.
De groepsdynamiek verandert om de drie weken dus behoorlijk ingrijpend met het vertrek van een deel van de oude garde en de komst van de nieuwe aanwas. Daartussen zit een luwte van zo’n 36 uur, waarin verwarring, verdriet en opluchting rondwaren over de afdeling. Er ontstaan nieuwe combinaties van lotgenoten die besluiten nu voortaan in pais en vree samen te eten, of het vluchtig contact dat er al wel was voor de komende periode te intensiveren.
Zelf houd ik me liever wat afzijdig, al sluit ik me zeker niet af voor degenen met wie ik mijn lot deel. Ik heb hier een aantal fijne mensen ontmoet, die ik geregeld zie en waarvoor ik diep respect heb. Maar ik heb ook de stilte van mijn eigen ganzenbordgevangenis inmiddels leren waarderen. Zo erg is het niet om eens een paar beurten over te slaan. Het geeft tijd en ruimte om op adem te komen, nu ik mezelf opnieuw moet uitvinden in een voor mij onbekend terrein waarvan ik geen kaart bezit.
Het ganzenpad dat van mijn dal naar de top loopt, waar ik ruimte heb om mijn nieuwe vleugels uit te proberen, is vooralsnog grillig en onduidelijk. Ik moet de aanwijzingen van mijn gidsen zorgvuldig en op de voet volgen. De dobbelsteen helpt me in dit stadium niet. Nu eens slingert het paadje omhoog, dan weer wat omlaag. Met af en toe doorkijkjes naar waar ik heen ga of waar ik vandaan kwam. Ik loop bepaald niet comfortabel, maar ik vertrouw erop dat achter de volgende bocht een bankje op mij wacht waarop ik kan uitrusten en genieten van het uitzicht.
***
Ik herinner me nu ineens een oude bank op het Schotse eiland Iona. Hij stond er onverwachts, te midden van ruines en grasland vol zomerbloemen. Rest and Remember, las ik op de uitgesleten inscriptie in de rugleuning. Het was een warme uitnodiging om wat tijd voor mezelf te nemen en te voelen hoe moe ik eigenlijk was van de lange reis, en hoe welkom.
Dat was dertig jaar geleden. Ik had nog niet zoveel herinneringen op zak als nu en vergat de tekst terwijl ik gefascineerd naar de blauwe zee staarde.
Pas nu herinner ik mij die bank, op het moment dat ik de uitnodiging aanvaard om te rusten. Ik neem de tijd en als ik terugkijk zie ik dat ik –net als Klein Duimpje - mijn pad heb geplaveid met allerlei soorten kruimels uit mijn leven: mooie, droevige, interessante, gelukkige en verdrietige afdrukken van gebeurtenissen en ervaringen.
Het verschil is dat ik die kruimels niet nodig heb om thuis te komen. Ik heb een veel betere Gids die mij naar de volgende doorwaadbare plaats leidt, die mij dichter bij D-Day brengt.
-
17 Mei 2011 - 16:36
Gerda:
Maak mij op om richting Salem te gaan voor de terugkomavond en lees nog even mijn mail en dan lees ik jou verhaal met al die indrukken die jij daar op doet en dat je er zo midden in staat.
Neem mijn petje voor je af dat je er ook nog zo positief in staat.
hoop voor jou dat er ook gauw een dag komt dat je terug vliegt naar je eigen gezin, maar wel pas als je er aan toe bent.
Gr en een dikke knuffel
Gerda -
17 Mei 2011 - 16:50
Marianne:
Levend stratego was erg populair tijdens de kampen van vroeger en vlaggenroof, maar levend ganzenbord is van een andere orde. Doet me denken aan de film Jumanji, ken je die? Een spel dat gespeeld wordt en reality wordt... bloedstollend. El, ik hoop van harte dat jou D-day niet al te lang op zich zal laten wachten. Intussen niet vals spelen he ;-) en als het goed is is het uiteindelijk niet belangrijk of je tegen je verlies kunt of niet.... Met Gods hulp en de goede begeleiding zal jij uiteindelijk ook als winnaar uit de bus komen. Moed houden lieve zus.
Kus van Marianne en Eize -
17 Mei 2011 - 17:04
Ad Pontier:
Ik ben een spoorcollega van Dick.
Heimweh?
Ook in Graubünden is humor:
Volle Züge:
Ein Mensch, der sonst zwar das Vergnügen
recht gern geniesst in vollen Zügen
legt grad beim Reisen, umgekehrt,
auf volle Züge wenig wert.
In Davos woont een ev. ref. Pastor, Frau Silke Dohrmann, dominee voor Bergün, Latsch und Stuls. Die uit de omgeving van Bremen stammende dame spreekt Nederlands, want zij heeft een tijd in Amsterdam gestudeerd. Ik vind haar - ik ken haar eigenlijk alleen van korte gesprekken rond de kerkdiensten in Bergün, een lief en intelligent mens. En zij weet zich een kind van God. Bel ze op, noem Bergün en mijn naam, en je hebt contact.
Misschien ook een manier om van het heimwee af te komen.
Als oud-docent nog een opmerking: de Zwitserse KLM heet Swiss, voorganger Swiss Air is al een aantal jaren geleden op de fles gegaan...
Geniet die dag, zeggen ze in Pretoria.
Ik ben de zoon van Ad en Jelly Pontier. Mijn vader heeft met Dick, de eerste man van tante Bep Lengkeek, en mijn moeder heeft met Bep in Jappenkampen op Java gezeten.
Hartelijke groet en vertrouw op God.
Ad Pontier -
17 Mei 2011 - 18:30
Marleen En Piet Baas:
vandaag een ''opruimdag'' gehad
kom kaarten tegen met troost
of felicitaties
of bemoedigingen enz enz........... buiten is het 15 graden
en de hele dag heeft het ''gedruild'' na weken lang zonneschijn
- de vogels fluiten gewoon door
en ik, ik snap het allemaal wel...
mijn verstand zegt: 'het is goed zo'
maar wat ik voel is anders.......
om wat er was
en nooit meer terugkomt -
maar de Gids weet van de goede weg
en van D-day !
houd moed , liefs van Marleen en Piet
-
17 Mei 2011 - 18:50
Ellen Hoogeveen:
Is D-day voor jou ook in zicht of zit je nog in je ganzenbordput of de monopolypetoet?
Meis, hou je taai en kijk naar de top van o.m. de Jakobshorn en denk: er komt een dag dat ik tabé kan roepen naar Jakob en hallo naar al mijn gelieven in (op dit moment) saai, somber en druilerig Holland.
Groeten, ook van de "Astmaloopmeisjes van Salem". -
17 Mei 2011 - 18:51
Hettie:
Denk aan jou/jullie, heel veel sterkte en lieve groet! -
17 Mei 2011 - 19:48
Eljoke:
Hoofd omhoog, het hart naar boven!
Warme Italiaanse avondgroet van Leen en mij, met een overenthousiaste krekel zo ongeveer naast me :-)
-
17 Mei 2011 - 19:50
Broer Rob:
Ha susssje,
allereerst heb ik in één ruk door je verslag gelezen van D-day zonder een slok koffie tussendoor te nemen. Wel een paar ademtochten.
Mooi om je gevoelens zo met de achterban te kunnen delen.
Wat ik je wil meegeven is een gedichtje van Oma Berkhout dat ik in mijn jeugd van haar leerde. Ik moest er aan denken toen ik reflecteerde over alles van het ganzenbordspel:
'"Wie zich met vreugde en aandacht wijdt. Aan noodgedwongen bezigheid. Is eer hij/zij het beseft weer klaar.
En het resultaat is wonderbaar.
Hoop dat dat ook jouw deel mag worden.
Knuffie van rob en jacolien. -
17 Mei 2011 - 19:51
JH:
Hoi zusje, kan het niet laten aan te sluiten bij je herinneringen "rest and remember" de eindeloze vergezichten de stilte de zeelucht ,al zit er 1000 km tussen, toch byzonder om harten te kunnen delen .. Een vers uit Jesaja wat mijn leven een wending heeft gegeven..
Aan wat vroeger was zal niet gedacht worden ,het zal niemand in de zin komen maar je zult je verblijden over wat Ik schep... Er zijn dagen dat ik me daar zie wandelen.. het lijkt op Iona.. Wens je die dagen en het bijbehorende warme hart .. Cu JH -
17 Mei 2011 - 20:32
Tea Kloeze:
wat kan je toch mooi schrijven, al zit je daar niet voor je lol. We blijven aan je denken en hopen dat je heleboel stappen vooruit komt en dat je ook de finish haalt, je bent dapper en mijn lieve nichie, dikke xxxx van Albert en Tea God bless you -
17 Mei 2011 - 21:28
Elizabeth De Kievit.:
De inhoud van je D day blog gaat diep. Bij jou en bij mij als ik het lees. Ik besef dat ik het straks alweer los kan laten. Dat is het dubbele eenzame van jouw ganzenbordspel. Dat vind ik wel moeilijk. Maar de manier waarop je dit schrijft is zo bijzonder. Wat een talent om zo met woorden te spelen, zo te vatten wat je wilt zeggen.. Nou ja.. leuk natuurlijk zul je denken maar je zit daar mooi wel..
Toch vind ik het heel mooi zoals je schrijft.. en de inhoud vind ik zwaar voor jou.
Moed niet verliezen Elly.
Sla je ogen op naar de bergen! -
18 Mei 2011 - 05:13
Chantal:
Liefie,
Jouw D-Day komt zeker! Ik herinner de mijne nog uit Utrecht, een dag om naar toe te werken, maar ook een dag van een nieuwe thuisstart. Ik zal er voor je zijn, net als vele anderen, allemaal dierbaren... je staat niet alleen, niet in Davos en niet in Putten...
Liefs, kus, knuffie,
Chantal xxx -
18 Mei 2011 - 06:33
Gerlinda:
Kan me wel een beetje verplaatsen in dat ganzenbord gevoel op dit moment.
Alleen komt mijn einddatum langzaam, maar wel zeker, in zicht. Vandaag nog precies een week tot de uitgerekende datum. Maar dat D-day gevoel waar jij zo naar uitkijkt begint ook mijn verlangen te worden, na weer een nacht wakker naar het plafond te liggen staren.
Je eindigt prachtig, met je vertrouwen uit te spreken in onze grote reisleider. Hou Hem in het oog, dan vat je nieuwe moed. Mooi stukje on te lezen: Jesaja 40 :27-31
liefs, Gerlinda -
18 Mei 2011 - 19:33
HELEEN/LIS:
HE liefje, wat is het adres precies?
Il wil je wat sturen en dat kan niet op de mail.
Dat gedichtje van Rob hing volgens mij vroeger bij ons op de plee....
Zolang het nog geen ''mens erger je niet'' is voor je, heb ik hoop dat je terug komt om in nederland te blijven wonen....gaat dat lukken? Ik missssss je en
hoop dat je slentermeter voor slentermeter nu toch gaat opknappen
kussssssssss -
20 Mei 2011 - 21:07
Els:
Lieve Elise
Ik lees je verslag. En ik laat me haast afleiden door de mooie verpakking. Toch denk ik: dit is wel heel erg zwaar voor je. Van Dick hoorde ik ook dat het wel tergend langzaam gaat voor je. Ik ben erg blij met de opmerking van een collega van Dick die jou op een pastor wees. Ik vroeg ook aan Dick of je wel pastorale begeleiding hebt. Het is allemaal niet niks. Het is fijn dat je zelf je vertrouwen op God blijft stellen. Waar blijven we zonder hè? Zondag in de kerk zongen we: Zo ik niet had geloofd dat ik in dit leven Gods gunst en hulp genieten zou, mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed gebleven...
Die moed wens ik je toe door de gunst en hulp van God. Van Peter en mij de hartelijke groeten. -
22 Mei 2011 - 22:10
Janny Zwep:
Dag Elise, als ik zo'n lang verslag moest typen zoals jij, dan was ik uren bezig.
Ga er altijd even extra voor zitten als jij je belevenissen en vorderingen beschrijft ook al loopt het weer tegen midden_ nacht. Als het herstel niet met grote sprongen gaat, dan maar met kleine sprongetjes. Zo bereik je ook het eindpunt naar D-Day Dat je dit maar onthoud :
Je bent dapperder dan je gelooft,
sterker dan je lijkt en slimmer dan je
denkt. Liefs van Janny Zwep -
23 Mei 2011 - 09:59
Lis/zus/Lis:
nou liefje....hehe.....het pakje is onderweg na enig oponthoud wegens 3 dagen kleinkinderen te logeren: heeeeeeel gezellig en heeeeeeel druk!!! ~Het lijkt wel of er een tsunami isgeweest in en om het huis zelfs het mooiste perk is omgespit wegens Paco's hobbie: wormen opgraven en daar vervolgens taartjes bakken ipv in de zandbak....lHopelijk valt het pakje bij je in de smaak en geeft het weer wat afleiding in het ''zwitser leven''( er zitten geen wormen in) Heb je wel eens puf , gelegenheid of zin om op zondag een Evangelische kirche in de buurt binnen te stappen? Ik vond dat vroeger altijd zo'n belevenis met die persoonlijke handdruk van de pastor aan het begin en einde van de dienst bij de deur....Dat was de tijd dat pa met de 5 oudste kinderen ging kamperen in zwitserland....kadekadollekekada! Dit is wel andere koek op je "'ganzebordje'', meisje, en ik benijd je inmiddels niet meer dat je zo lang in mijn geliefde zwitserland mag /moet verblijven. Ik voelde mijzelf fysiek TOP in Indonesie, maar dat is inmiddels weer verbleekt.ZIt weer aan de pijnstillers. Dat wordten dure reiswensen voor de toekomst ;alhoewel....Zwitserland is ook prijzig! liefs hoor en houd je haaks! -
28 Mei 2011 - 18:56
Gerlinda:
Hoi Lieve Elise
Even een blij berichtje:
We hebben er een zoon bij!!
Marcus is zijn naam alles goed en we genieten enorm van hem. -
30 Mei 2011 - 16:22
Evert En Joke Vos:
Beste Elise,
Misschien zeggen de namen je niet zoveel, Elise, maar we zijn van de kerk.
Zondag even onder de koffie met Dick gesproken.
We vroegen of het aftellen al een beetje begonnen was.
Maar met het opzoeken van je internetadres zijn we nog meer op de hoogte dan we dachten.
We begrepen van Dick dat je nu weer een KLEIN beetje uit het dal omhoog kunt kijken.
Dan schiet psalm 121 ons te binnen. Ja, aan de ene kant daaruit weten dat de hulp van onze hemelse Vader komt. Beslist waar. Schrijf dat ook maar op.
Als je dat opschrijft dan zie je het zwart op wit.
Aan de andere kant zie je des te schrijnender hoe hoog bergen kunnen zijn! Daar lijkt bij tijd en wijle (en die tijd kan zoooo lang duren) geen top te zien bij die bergen.
We kunnen met je meevoelen (door eigen ervaring) wanneer je vertelt dat je weer helemaal terug naar af moest. Dat is zo moeilijk.
En dan kunnen er zomaar vragen komen als: heeft Vader mij verlaten?
Spreek dat ook maar uit naar Hem, hoor. Dat deed David ook in psalm 13.
1 Een psalm van David voor de koordirigent.
2 HERE, bent U mij helemaal vergeten? Wanneer komt U mij weer tegemoet?
3 Moet ik nog lang naar U uitzien? Dag in, dag uit schreeuwt mijn hart om U! Laat U mij nog lang onder de overheersing van mijn vijand?
4 Kijk toch naar mij om, HERE, en laat mij eens iets van U mogen opmerken. U bent toch mijn God? Geef mij Uw licht en kracht, zodat ik niet zal sterven.
5 Zodat mijn vijand nooit kan zeggen: “Ik heb hem overwonnen!” Want als ik val, staan zij om mij heen te juichen.
6 Maar ik stel al mijn vertrouwen op Uw goedheid en liefde. In mijn hart is vreugde omdat ik zeker weet dat U voor bevrijding zorgt. Ik wil een loflied voor de HERE zingen, want Hij helpt mij altijd.
We willen je hiermee bemoedigen. Ondanks alle moeiten is er toch uitzicht.
Van harte bidden we je verlichting en beterschap toe. En natuurlijk bidden we ook voor Dick en de kinderen.
Sterkte met ganzenborden. De lauwerkrans ligt voor klaar!!!!
Met een hartelijke groet van Evert en Joke Vos-Jelsma, Harderwijk.
-
02 Juni 2011 - 04:27
Ellen Hoogeveen:
Ha Elise,
Meis, ik droomde vannacht van je.
Dus ik dacht je gauw maar weer eens een berichtje te zenden. Je liep in de omgeving van Davos op een gletsjer, dat is alles wat ik van die droom heb kunnen onthouden.
In werkelijkheid duurt het nog 4 dagen voor de echte D-day; hopelijk komt voor jou D-day nu ook gauw in zicht en kan je weer genieten van de Hollandse Ruysdael-luchten. Maar ... die hebben wij ook al een tijd ontbeerd ... het zonnetje schijnt nog steeds en onze Vergeet-Mij-Nietjes snakken naar regenwater, maar voorlopig zul je het (nog) moeten doen met Big Brother Jacob. Bouw aan je conditie ! Je kan het !!!
Big Hugs, ook van de Loopdames
van Salem.
Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
